این بلا را دایناسورها سر ما آورده‌اند

استدلال Yoao Pedro Demagallas، میکروبیولوژیست در دانشگاه بیرمنگام، این است که وقتی توسط دایناسور خورده می شوید، تلاش برای زندگی طولانی بی فایده است.

او در مقاله ای که در “علوم زیستی” منتشر شده است، می گوید: فرضیه من این است که فشار تکاملی طولانی مدت بر پستانداران اولیه برای تولید مثل سریع منجر به از بین رفتن یا غیرفعال شدن ژن ها و مسیرهای مرتبط با طول عمر می شود.

بیشتر بخوانید:

این محقق می افزاید: من نام این را «فرضیه کرنش طول عمر» گذاشته ام و فقدان خاصیت باززایی در پستانداران نیز مؤید این فرضیه است.

دماگالاس توضیح داد که انسان‌ها (همراه با فیل‌ها و نهنگ‌ها) از نظر تئوری پتانسیل طولانی‌تری نسبت به سایر پستانداران دارند، اما همه پستانداران هنوز تحت محدودیت‌های ژنتیکی زندگی می‌کنند که قدمت آن به عصر دایناسورها بازمی‌گردد.

او گفت: تکامل در دوران دایناسورها میراث ماندگاری در پستانداران به جا گذاشت. برای بیش از 100 میلیون سال زمانی که دایناسورها شکارچیان و شکارچیان غالب زمین بودند، پستانداران از نظر ژنتیکی کوچک، شبگرد و کوتاه قد بودند. ضرورت و فشار زندگی منجر به از بین رفتن ژن های لازم برای زندگی طولانی شد.

او با توصیف مارمولک ها و سایر حیوانات با روند پیری بیولوژیکی بسیار کندتر از پستانداران، این فرضیه را مطرح می کند که در دوران مزوزوئیک، پستانداران ژن های مربوط به طول عمر را از دست داده یا غیرفعال می کنند.

دماگالاس معتقد است که از دست دادن آنزیم ها در میانسالی توانایی بسیاری از پستانداران را برای بازسازی و ترمیم زخم ها محدود کرده است.

وی خاطرنشان کرد که دندان های پستانداران مانند باغ وحش ها در طول زندگی به رشد خود ادامه نمی دهند.

دماگالاس گفت: “دنیای حیوانات نمونه های زیادی از تولید مثل و تولید مثل ارائه می دهد، اما برخی از این اطلاعات ژنتیکی برای پستانداران اولیه که دیر یا زود طعمه دایناسورها شدند، غیر ضروری بود.

این محقق زیست شناسی همچنین بیان کرد: سرطان در پستانداران بیشتر از سایر گونه ها دیده می شود و دلیل آن نیز روند سریع پیری است.

بیشتر بخوانید:

5858