تعارض حضور زنان در ورزشگاه با حکم شرع
البته آقای رئیسی این توصیه را شنید اما ترجیح داد سکوت کند و اجازه دهد وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال به وظیفه خود عمل کنند.
نامه جامعه مدرسین بر خلاف قبل چندان مورد توجه رسانه ها قرار نگرفت و ارگان های نزدیک به طرف های ذیربط حتی صلح نکردند که مسئله زنان ما ازدواج و کیفیت فکری و از این قبیل است نه تماشای فوتبال. یا مثلا در چنین جایی چیزی جز رفع احساسات و عواطف کاذب نیست!
در واقع رسانه ها با سکوت قهرمانانه خود نمکی بر زخم ها نریختند و از اخبار و صحنه های حضور زنان در ورزشگاه آزادی کم نکردند.
نتیجه چه بود؟ گویی بازی ایران و عراق در آرامش و آرامش پیش می رفت و حتی اگر تخلفات محدودی هم وجود داشت هیچ عکسی در قاب عکس گرفته نشد. ائمه امروز در این مورد بحث نکردند. خطای قلم شفاف شیشه جلو را به شما تبریک می گویم!
اما اکنون باید به پرسش های مهم دیگری پاسخ داده شود، از جمله اینکه آیا نگرانی علما از عدم حضور در ورزشگاه ها نادیده گرفته شود؟ آیا حضور زنانی که گاهی در چادر در ورزشگاه بیرون می رفتند حرام و خلاف قانون بود؟ کار بعدی چیه؟ در مورد تکرار، آیا عدم رعایت موازین قانونی اشکال دارد؟
به نظر می رسد موضوع حضور زنان در فعالیت های اجتماعی به ویژه ورزش بیش از آنکه جنبه دینی، مذهبی و حتی فرهنگی اجتماعی داشته باشد، جنبه سیاسی دارد. به این دلیل که از دالان‌های سیاست عبور کرده است. اگر در دولت های قبلی (خاتمی احمدی نژاد و روحانی) به عنوان رئیس دولت عمل می کرد، آن روزها این موضوع سیاسی نمی شد و پابرجا بود. با این حال شبهه به مشرق بودن موضوع در اذهان متدین، بی دین و غیر مذهبی محل اختلاف است و اگر موضوع سیاست را خالی بگذاریم، گره کور می ماند.
برای روشن شدن این موضوع باید بررسی کنیم که چرا نهادهای مذهبی با حضور زنان در ورزشگاه ها و برخی فعالیت های ورزشی مخالف هستند. تا جایی که من متوجه شدم از عاملان آن به عنوان تبانی زنان با مردان و عواقب بد این موضوع به عنوان رکن فتاوای خود یاد می کنند. بنابراین اگر این پیش نویس حل شود مشکل حل خواهد شد.
در فقه یک اصل پذیرفته شده است که قانون حکم می دهد، اما تعیین موضوع قاعده (به جز در موارد خاص) بر عهده مردم و تکلیف است. بنابراین اگر جامعه ثابت کند که مشکل مورد انتقاد قابل حل است، دیگر جایی برای ورود زنان به ورزشگاه وجود نخواهد داشت و قانون نقض نمی شود.
در بازی پنجشنبه شب زنان در جایگاه ویژه قرار گرفتند و بحث اختلاط با مردان در تمرین منتفی شد. بنابراین دیگر دلیلی وجود ندارد که وجود آنها را غیرقانونی بدانیم. طبیعتاً ارتقای کیفیت حضور زنان در مجامع ورزشی باعث کاهش انتقادات قانونی نیز خواهد شد.
فعالان اجتماعی، جامعه‌شناسان، روان‌شناسان اجتماعی و فعالان مدنی در سال‌های اخیر برای بهبود رابطه شریعت و جنبش‌های اجتماعی (حداقل در حوزه ورزش)، و در ارتباط نزدیک علمی موضوعاتی مانند حضور زنان در استادیوم‌ها و حتی بیشتر از آن تلاش کرده‌اند. . مسائل مهمی مانند حجاب و تعطیلی آن حتی با متفکران دینی نیز مطرح نشده است.
امروزه به ویژه در شرایطی که مشکلات اقتصادی مردم را عصبانی و کم تحمل کرده و نشاط فردی و اجتماعی را به شدت کاهش داده است، نه ریاضت در مقولاتی مانند «فوریت» کاملاً پذیرفته شده است.
ما نمی‌خواهیم مسابقات ورزشی احساسات ملی و حماسی را برانگیزد که امید و اتحاد را به همراه داشته باشد و شادی‌هایی را که بر اساس قانون اساسی است و هیچ ایرادی به پوچی دینی ندارد. . یکی از مصادیق قانون آسایش و تحمل ممکن است در مورد این دسته ها صدق کند.
از سوی دیگر قوانین بین المللی که از نظر اقتصادی و سیاسی در همه کشورها اعمال می شود، ما را مجبور می کند که رفتارهای ناخواسته را در ورزش نیز بپذیریم، بین قوانین و آداب بحث نکنیم، این عمل نیز باید مانند احکام شرعی باشد.
ورزش و مسائل زنان بخش کوچکی از یک موضوع بزرگ به نام زندگی عادی است. اگرچه در ادبیات جامع امام خمینی (ره) حکومت ثانویه توانست برخی از مشکلات را حل کند، اما در مسائل پیش آمده به ویژه گفت و گوهای علمی کارشناسانه میان فعالان اجتماعی و عالمان دینی ضروری است و دومی باید به راه حل ها منجر شود. که اتهام الوهیت باید. به راحتی ساخته نمی شود و جامعه مجبور می شود به سمت سکولاریسم حرکت کند و اعمال دینی نقض نشود و تقابل دین و جامعه گسترش نیابد.