دو سازوکار سه ضلعی برای خروج از انفعال هسته‌ای

نکته ای که قابل ارزیابی است و البته باید از آن استقبال کرد؛ این نشان دهنده افزایش واقع گرایی در دولت و پارلمان است که اکنون عملاً با یکدیگر سازگار هستند. جالب اینجاست که در ماه های اخیر اتهامات مختلفی علیه کسانی که علیه برجام اظهار نظر کرده اند مطرح شده است.
واقعیتی که روز به روز در حال اثبات است این است که وقتی افرادی مانند من یک کلمه را بارها و بارها تحت عنوان استرس زدایی تکرار می کنیم ، دیدگاه واقع بینانه ای داریم و معتقدیم که با گذشت زمان و گاهی اوقات تنش ها در حال افزایش است. به طور مصنوعی ساخته شده و به گروه هایی در داخل و خارج از ایران تقسیم شده است و برخی از قدرتها ، به ویژه ، از تنش های کنونی ایران در جهان استفاده می کنند ، اما کسانی که این تنش ها را از دست می دهند ، کسانی هستند که هزینه تنش های فزاینده را می پردازند. که آن هم یک مجازات است. بنابراین ، بر این اساس ، ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی باید به مکانیزمی برای تجدید روابط خود دست یابند. یعنی آنها باید سازوکار جدیدی ایجاد کنند که نگرانی های هر دو طرف را برطرف کند.

من معتقدم که دولت از فرصت ها استفاده می کند و واضح است که در جلسات سازمان ملل متحد و حتی در سخنرانی رئیس جمهور ، عملاً هیچ طرح یا برنامه ای وجود ندارد که در آن بتوان مسائل سیاسی ایران را مورد بحث قرار داد. بنابراین ، می بینیم که پس از تمام این جلساتی که آقای امیرعبداللهیان برگزار کرد ، تنها چیزی که از جلسات بیرون آمد افزایش تنش بین ایران و کشورهای اروپایی و تشدید تنش ها بین ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی بود. به به به این معنا که تنها توضیحی که می توان برای این وضعیت ارائه داد ، از دست دادن یک فرصت دیپلماتیک ایده آل در بزرگترین نشست جهان بود که سالانه برگزار می شود. زیرا ایران هنوز برنامه روشنی برای اتخاذ موضع فعال در برابر تحولات سیاسی مربوط به خود ندارد. بنابراین به نظر می رسد دولت آقای رئیسی باید دو برنامه داشته باشد که از این دو برنامه دو مکانیسم ایجاد کند که به حل مشکلات کشور کمک کند. اولین برنامه ایجاد مکانیزم مناسب با آژانس است. ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی سابقه طولانی دارند و روابط ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی به هیچ وجه قابل قطع نیست.

ایران سالهاست آژانس بین المللی انرژی اتمی را پذیرفته است و این رابطه با وجود تغییرات آن ، سالها ادامه داشته است. ایران تنها کشوری در جهان است که بیشترین بازرسی را پذیرفته است و دیگر نمی توان این رابطه را به راحتی رها کرد. بنابراین ، آنها باید مکانیزمی برای رفع برخی نگرانی های ایران داشته باشند. اولین نگرانی این است که از سیاست های آژانس بین المللی انرژی اتمی فاصله بگیریم. از زمانی که هاینونن معاون البرادعی بود ، آمریکایی ها سعی می کردند گزارش های آژانس بین المللی انرژی اتمی را دستکاری سیاسی کنند. بخش دوم این است که ارتباطات کاملاً فنی است و ناظران آژانس بین المللی انرژی اتمی ، که گاهی اوقات به سرویس های اطلاعاتی کشورهای خود یا رسانه هایی مانند رویترز گزارش می دهند ، برای ایجاد فضای رسانه ای علیه ایران ، طرف ایرانی فقط باید آژانس بین المللی انرژی اتمی باشد. سومین و مهمترین مسئله این است که باید مکانیزمی ایجاد شود تا آژانس بین المللی انرژی اتمی ضمن محکومیت اقدامات مخرب و جاسوسی علیه برنامه هسته ای ایران ، با کمک قدرتهای جهانی با استفاده از ماموریت آژانس بین المللی انرژی اتمی ، رژیم صهیونیستی ، dilnerm bike. برای خرابکاری و فعالیت های مخرب

اختلافاتی که در تاسیسات کرج به وجود آمده بر سر این موضوع است. این سازوکار باید بین ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی برقرار شود و از سوی دیگر ، ایران باید روابط فنی لازم را با آژانس بین المللی انرژی اتمی برقرار کند و با پیشرفت در از سرگیری مجدد برجام ، روابط ایران و ایران آژانس بین المللی انرژی اتمی و پذیرش بازرسی ها افزایش می یابد. گام بعدی ایران باید رسیدن به مکانیسم مثلثی دیگر با طرف برجام باشد. آنچه ایران باید قبل از نشست شورای امنیت انجام می داد. به عبارت دیگر ، باید هم نکته اصلی سخنرانی رئیس جمهور و هم توصیه آقای امیرعبداللهیان بود. این سازوکار که یک طرح ایرانی برای از سرگیری برجام است ، باید به سه جنبه یا نگرانی اصلی ایران که در دولت فعلی نیز وجود دارد ، بپردازد.
اول ، عدم اجازه برای ناپدید شدن داده ها به این معنی است که می توان یک ساعت را در زمین مکانیسم تنظیم کرد.
دوم ، جنبه کار بحث پنالتی را روشن کنید. یعنی ایران باید از لغو تحریم ها در عمل اطمینان حاصل کند.
سوم ، از سازگاری و ثبات قرارداد تا حد ممکن اطمینان حاصل کنید. هر سه نگرانی ایران از یک سابقه تاریخی ناشی می شود که متأسفانه توسط آمریکایی ها و به ویژه دولت ترامپ و حتی در دوران اوباما به آن زمان برمی گردد ، مانند عدم اجرای تحریم ها. بنابراین ، ایران باید دو مکانیسم مثلثی برای تغییر طرح یا برنامه ای ارائه دهد که حضور ایران در جامعه جهانی را به یک برنامه فعال تبدیل کند. می بینیم که آقای اسلامی برای مراحل جدید کارخانه به روسیه رفته است. زمانی که روس ها کارخانه بوشهر را به ایران واگذار کردند ، 11 سال دیر شد و ایران بیش از 11 سال به 2500 تکنسین روسی در بوشهر دستمزد داد.

تعلیق کار روسیه ادامه داشت و در مراحل بعدی ، مجدداً موافقت نامه هایی با روسیه امضا شد ، بدون اینکه هیچ گونه اعلام خاصی برای عموم مبنی بر تکرار نشدن تجربه کارخانه بوشهر به مردم ارائه شود. من سفر آقای اسلامی را به روسیه یک سفر سیاسی می دانم و نه یک سفر فنی. از نظر فنی ، انتقادات جدی به روابط هسته ای ایران و روسیه وجود دارد ، در حالی که آقای اسلامی باید آگاه باشد که مشکل اصلی کشور در حال حاضر روابط ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی است و هرچه بیشتر ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی بر سازوکار ، خرابکاری و مداخله معتبر اختلاف نظر داشته باشند. عوامل مخرب مانند رژیم صهیونیستی در حال افزایش است.

* عضو پارلمان
چاپ شده در روزنامه آرمان ملی پنجشنبه 08 اکتبر 1400