با شخصیت جنجالی نوروز ایرانی بیشتر آشنا شوید

حاجی فیروز به لباس قرمز و صورت سیاه شهرت دارد. نام آن با فرهنگ ایرانی گره خورده است و با نزدیک شدن به سال نو ، سوژه رسانه ها می شود. از انتقاد به چهره جدید او ، که بیشتر التماس است تا تصور غلط نژادی از چهره سیاه او ؛ با این حال ، همه او را به عنوان پیام رسان نوروز می شناسند.

عمو نوروز و حاجی فیروز دو پیام رسان نوروزی هستند که از زمان های بسیار قدیم به شهرها و روستاها سفر کرده اند و نوید نوروز داده اند ، شعرهای زیبا می خوانند و حتی بازی های خیابانی و میدانی را اجرا می کنند.

به گفته جواد انصافی در کتاب “نوید بهار” ، آپه نوروز زیر آن لباس گلدار و شاد پوشیده و پیراهن بلند ، شال دور کمر و دامن نسبتاً بلند پوشیده است. “قدیس شلوار تا زانو و پیراهن قرمز می پوشید ، و گاهی اوقات یک لوله بلند یا چادر یا روپوش می پوشید ، کلمات را بر زبان می آورد و صورت خود را سیاه می کرد.”

درباره منشا حاجی فیروز نظرات مختلفی وجود دارد. با این حال ، تصویر حاجی فیروز به صلیب کشیده می شود و کسانی که با آیین ایرانی ارتباط دارند جایی در رسانه های ملی یا برنامه های فرهنگی و هنری شهرداری ندارند. همانطور که اخیراً محمدرضا جوادی یگانه ، معاون اجتماعی و فرهنگی شهردار تهران در توییتر خود نوشت: “حاجی فیروز نیز یک شخصیت افسانه ای است ، اما ادراک نژادی چهره سیاه او غیرقابل انکار است.” “دانشمندان و هنرمندان را به تحقیق دعوت کنید و گفتگو برای روشن شدن ابعاد مشکل. شهرداری تهران از این پس تاکنون در برنامه های خود حاجی فیروز را سیاه نمایی نخواهد کرد. “

توییت های رسمی واکنش زیادی نشان دادند و همچنان ادامه دارند. به گفته محمد بقایی ماکان ، نویسنده و استاد ادبیات فارسی ، “موضوع آیین های پیش از نوروز ، که یکی از آنها آیین های حاجی فیروز است ، مربوط به فرهنگ عامه یا ادبیات فولکلور است و نباید به آن توجه کرد.”

حتی اشعاری که حاجی فیروز خوانده است ممکن است ابهامی ایجاد کند: “پروردگار من ، سلام و درود بر شما / پروردگارا ، سر خود را بگیرید / پروردگار من ، به من نگاه کنید / پروردگارا ، با ما مهربان باشید” ، این آیات تعداد کمی از آنها شعرهایی است که حاجی فیروز در شهرهای مختلف می خواند و با حرکات نمایشی همراه است. البته حاجی فیروز در برخی دیگر از شهرهای ایران نیز از این آیات استفاده می کند: “سلام ، آقا / سرور من ، سر من / آقا ، چشم باز کنید / نوروز فرا رسیده ، اخم های خود را باز کنید”.

اما چرا حاجی فیروز هر سطر را با دو کلمه “ارباب” و “آقا” شروع می کند؟ بقایی ماکان به شیمیشی گفت: “بیشتر مردم نگاهی به ادبیات عامه پسند می اندازند و عمق آن را نادیده می گیرند.” یکی از این وقایع ، اشعار مربوط به حاجی فیروز است که تقریباً در همه شهرهای ایران قبل از نوروز در کوی و برزن توسط افرادی خوانده می شود که لباس قرمز می پوشند و صورت خود را سیاه می کنند. ریشه این اشعار به تاریخ باستان برمی گردد؛ هنگامی که ایرانیان بر قسمت وسیعی از جهان حکومت می کردند ، مساحت ایران حدود 12 میلیون کیلومتر مربع بود و از دیوار چین تا آفریقا ، روسیه کنونی و دریای اژه تا مرزهای اروپا امتداد داشت. طبيعتاً آفريقا نيز بخشي از اين سرزمين پهناور بود و حكام آن زمان برخلاف يونانيان و قبايل ديگر كه زمين را تصرف كردند و مردم را به بردگي گرفتند ، مردم ايران مردم كشورهاي فتح شده را استخدام كردند و آنها را در وضع بدي قرار ندادند. شرایط در گذشته ، دفتریاران بیشتر عرب یا آفریقایی و سیاه پوست بودند و در خانه های اشراف ، اشراف و دربارها کار می کردند و برای خوش تیپ بودن لباس قرمز می پوشیدند. آنها به تدریج فارسی را یاد گرفتند و نتوانستند از واژه های فارسی به درستی استفاده کنند ، بنابراین هنگام سخنرانی مهمانان را به خنده وا می داشتند و ذهن خود را گسترش می دادند. به تدریج ، برخی از آنها مشهور می شوند ، آنها تصمیم می گیرند که یک طرف کلی به شیرینی و لذت کار خود بدهند و از مسابقات دادگاه فراتر رفته و وارد صحنه های عمومی و مجامع عمومی شوند ، بنابراین به تدریج تحت فشار جامعه و توده مردم قرار می گیرند. پیدا شدند. بیشتر این افراد از کشورهای عربی آمده و آنها را حجاج می نامند. “حج در اینجا به معنای شخصی نیست که مناسک حج را انجام می دهد ، بلکه به معنای عربی است.”

قبل از ورود اعراب ، شادی زیادی در بین ایرانیان وجود داشت. این استاد ادبیات فارسی همین موضوع را بازگو می کند: “هر ماه جشنواره های ایرانی زیادی برگزار می شد و حاجی فیروز نیز در این جشنواره ها شرکت می کرد و به مردم می خندید زیرا آنها نمی توانستند واژه های فارسی را به درستی تلفظ کنند. به آرامی ، این یک سنت شد. و افرادی که این کار را انجام دادند ، وقتی توسط مردم دیده شد ، این کار را به یک حرفه تبدیل کردند. پس از ورود اعراب به ایران ، برخی از آداب و رسوم به تدریج از بین می رود و فقط نوروز باقی می ماند و کسانی که این کار را انجام داده اند ، برای حفظ ظاهر قدیمی گذشته ، چهره های خود را مانند آفریقایی ها یا عرب ها سیاه کرده و سعی در اصلاح کلمات داشتند. به شکلی شکسته و خنده دار صحبت نکنید و نگویید ، زیرا “Lord” “Abrab” و “سلام” “Samble” نامیده می شود ، هر یک از آنها استفاده از عنوان ارباب در اشعار حاجی فیروز نیز اغلب به این دلیل است که مردم این اشعار را برای استاد خود می خوانند و این مشکل ریشه عمیقی دارد و نشان دهنده قدرت ایرانیان در هنگام مظلومیت در آنجا است. به عنوان برده یا برده با استفاده از یک قطعه زمین دیگر. “آنها نکردند.”

وی تأکید می کند: “نباید به فرهنگ عامیانه اصلی نگاه کرد زیرا بسیاری از محدودیت هایی که در فرهنگ رسمی یافت نمی شود در فرهنگ عامه دیده می شود. به عنوان مثال ، جمعیت زیادی که در نزدیکی دره ارژن زندگی می کنند معتقدند که علیمام علی (ع) و رستم جنگیده اند در این دره و علیمام علی رستم چنان به زمین برخورد کرد که آن را از بدنش بیرون کشید. این شوخی به نظر می رسد و توسط دانشمندانی که می خواهند عقلانی به آن نگاه کنند پذیرفته نیست ، اما از نظر روانشناسی می توان نتیجه گرفت که سازندگان این حکایت می خواهند بگویند که قدرت اعتقاد همیشه بر قدرت جسمانی غالب است ؛ اما ممکن است این امر برای عموم مردم بدیهی به نظر برسد: بسیاری از افسانه ها ، مثل ها ، افسانه ها و حکایات ریشه ای عمیق دارند و باید به آنها توجه شود. یکی از آنها ، اما متأسفانه در دهه های گذشته در فرهنگ ملی بایگانی شده است و ردپای کمی از آن را دارد ؛ به همین دلیل ، نسل امروز از آن آگاهی ندارد ، زیرا این وضعیت برای آنها تجزیه و تحلیل نیست ، و ما همچنین ببینید که آیینی مانند چهارشنبه در حال خراب شدن است. ” این مدیریت کلان فرهنگی در حال ارزیابی مجدد رویکرد خود در این زمینه است. “

به گفته بقایی ماکان ، حاجی فیروز معمولاً در اواسط ماه مارس دیده می شد ، گرچه این روزها همه چیز تغییر کرده است. از همه جشن هایی مانند “آتش افروز” ، “کوسه برنشین” و “میر نوروزی” که قبل از نوروز برگزار شده بود ، فقط حاجی فیروز تا سیزدهم نوروز دوام آورد تا در کنار مردم باشد. که در روز سیزدهم نوروز در دشت و صحرا پراکنده بودند. و محیط خاصی را به مردم هدیه دهید.

انتهای پیام