خرج میلیاردی برای آبیاری «شیلنگی»!

به گزارش شیمیشی روزنامه جوان در گزارشی درخصوص کیفیت پایین چمن فولادشهر و نامعلوم بودن وضعیت آزادی و تختی نوشت:

بازی های لیگ برتر فوتبال در حالی برگزار می شوند که داشتن یک ورزشگاه و یک چمن معمولی به آرزویی دست نیافتنی تبدیل شده است. 

فعلاً خبری از بازگشت آزادی و تختی به ریل میزبانی مسابقات نیست و آوارگی تیم های تهرانی ادامه دارد اما وضعیت چمن ورزشگاه فولادشهر هم که میلیاردها تومان خرجش شده از چمن پارک ها بدتر است و با همان روش منسوخ «شیلنگی» آبیاری می شود. با این اوضاع و به رغم همه وعده های داده شده این نگرانی وجود دارد که افتتاح آزادی هم در آینده نزدیک یا دور همه را ناامید کند. 

میزبانی فولادشهر از تیم ملی در اولین جدال در انتخابی جام جهانی کافی بود تا همه بفهمند این ورزشگاه چه شرایطی دارد. انتقادها آنقدر زیاد بود که مسئولان باشگاه ذوب آهن بلافاصله وارد عمل شدند و اعلام کردند چمن ورزشگاه به شکل اساسی ترمیم شده و آبیاری به صورت مکانیزه انجام خواهد شد. نکته جالب توجه اینکه ذوبی ها از هزینه ۶۰ میلیارد تومانی برای این کار گفتند و با این رقم انتظارات را بالا بردند. 

منتها فیلم منتشر شده از فولادشهر قبل از رویارویی ذوب آهن – گل گهر ثابت کرد خبری از آبیاری مکانیزه نیست! عوامل مستقر در ورزشگاه با استفاده از شیلنگ های بلند مشغول آبیاری چمن بودند و همگان دیدند هنوز روش های سنتی حرف اول را می زند. این در حالی بود که آقایان حرف از مکانیزه و حرفه ای شدن و حفظ و نگهداری چمن زده بودند. البته بعد از شروع بازی مشخص شد چمن فعلی اصلاً نیاز به استفاده از تجهیزات جدید و مکانیزه ندارد. لکه گیری های بزرگ و دو رنگ بودن بخش های زیادی از چمن کاملاً واضح بود و تصاویر ناامیدکننده چمن فولادشهر را همه دیدند. 

این شرایط در حالی است که قاعدتاً با ۶۰ میلیارد تومان می شد بهترین از این ها عمل کرد. کیفیت چمن فولادشهر به قدری پایین است که کسی نمی داند این هزینه صرف چه چیزی شده و چرا خبری از زیرسازی های اساسی آبیاری مکانیزه و چمن یکدست نیست!

ورزشگاه شرق تهران نیز از چند ماه پیش تاکنون هنوز آماده بهره برداری نشده و همان یک بار که میزبان جدال پرسپولیس – چادرملو بوده واقعیت ماجرا آشکار شده است. ماه هاست که مسئولان مختلف از تختی بازدید می کنند و با آب و تاب از روند بازسازی آن می گویند منتها اصلی ترین بخش ورزشگاه که همان چمن طبیعی است به قدری افتضاح بود که داد همه بازیکنان پریسپولیس را درآورد. قرمزها خوش شانس بودند که در این زمین توانستند هر سه امتیاز بازی را بگیرند ولی خود مسئولان به بغرنج بودن ماجرا پی بردند و اعلام کردند فعلاً تختی از چرخه میزبانی مسابقات خارج شده است. چمن تختی با استانداردهای بین المللی که هیچ حتی در حد لیگ محلات هم نبود درحالی که تاکنون چندین میلیارد تومان صرف بازسازی این ورزشگاه در شرق پایتخت شده است. تختی در شرایطی نمی تواند میزبان تیم های تهرانی باشد که تنها یک بازی لیگ در آن برگزار شده و هنوز زیر بار ترافیک زیاد مسابقات نرفته است. 

از آزادی هم کماکان خبری نیست. آزادی بزرگ ترین ورزشگاه فوتبال ایران است که همه دنیا فوتبالمان را با آزادی و سکوهای مملو از تماشاگرش می شناسند. منتها کسی از زمان دقیق افتتاحش خبر ندارد. جدا از اینکه تاکنون اظهارنظرهای مختلفی در این خصوص مطرح شده اما اصل نگرانی این است که بعد از این همه انتظار می توانیم امیدوار به دیدن یک آزادی باشکوه باشیم یا نه. برای بازسازی کامل این ورزشگاه هزینه بسیار هنگفتی شده و هنوز هم ساخت و سازها ادامه دارد. آوارگی سرخابی ها و تیم ملی اتفاق کمی نیست و باید هرچه زودتر تکلیف آزادی و افتتاحش مشخص شود. آن زمان است که معلوم می شود بستن در آزادی به روی تیم ها و خرج کردن میلیاردها تومان برای بازسازی آن ارزشش را داشته یا نه. 

هر بار که خبر بازسازی ورزشگاه های خارجی را می شنویم ناخودآگاه یاد داشته ها و نداشته های فوتبال ایران می افتیم. اینکه در لیگ نخبگان نماینده داریم و دو تیم دیگرمان هم در لیگ قهرمانان حضور دارند دلیل نمی شود که از نظر امکانات هم در حد رقبا باشیم. سال ها بی توجهی و بی برنامگی با فوتبال ما کاری کرده که امروز در حسرت داشتن زمین چمن هستیم درحالی که کشورهای همسایه ورزشگاه هایی در حد و اندازه های استانداردهای جهانی دارند و تیم های مطرح جهان را برای تمرین و مسابقه به کشور خود می کشانند. 

زمان زیادی را از دست داده ایم و کار از کار گذشته است. همان تجهیزات چند دهه گذشته مان نیز دچار فرسودگی جدی شده و عملاً دیگر کاربردی در فوتبال حرفه ای ندارند. ضمن اینکه کنفدراسیون فوتبال آسیا هم با این شرایط اجازه برگزاری مسابقات بین المللی را در این ورزشگاه ها نمی دهد. بازسازی و ترمیم امکانات قدیمی تنها راهکار باقی مانده در این برهه زمانی است. در عین حال باید حواسمان باشد که باز هم به خاطر سوءمدیریت و سر دادن شعارهای الکی دوباره فرصت سوزی نکنیم و پول بیت المال را هدر ندهیم. مردم منتظرند ببینند بالاخره تکلیف این «آزادی» با آن همه هیاهیوی رسانه ای که مسئولان و فدراسیون به راه انداخته اند چه زمانی و با چه شرایطی درهایش به روی هواداران باز خواهد شد.

انتهای پیام