تا ابد حی – شیمیشی

به گزارش شیمیشی رسالت نوشت: یک ساختمان مخروبه و مردی که زخمی و نیمه جان خود را روی مبلی انداخته و دست از کار افتاده اش را به دسته مبل سپرده. با دست دیگر انگار چوب دستی کوتاهی را در دست گرفته است. پهپاد که داخل می آید نگاهش را متوجه پهپاد می کند. نگاهی برخوردار از هیبتی که رو پوشاندن به چهره مردان می دهد. اندکی تأمل می کند و سپس چوب دستی را به سمت پهپاد پرتاب می کند. دست رمقی ندارد؛ چوب دستی هم به پهپاد نمی خورد و وسط راه می افتد. مرد اما با این پرتاب گویی حرف هایی داشت. پهپاد اساسا سلاح نبود که مرد بخواهد با تکه ای چوب آن را از کار بیندازد؛ او می خواست چیزی بگوید. شاید می خواست آخرین کاری هم که در عمرش انجام می دهدجنگیدن با دشمن باشد.

او در اردوگاه پناهندگان در خان یونس به دنیا آمده بود. خودش را در وسط معرکه جنگ با اسرائیل شناخته بود. بیست و خورده ای سالش بود که عضو حماس شد و هنوز به سی نرسیده اسیر صهیونیست ها شد. آن هم برای ۲۲ سال! این همه سال اسارت اما نفسش را نگرفت. دست و پایش به متراژ کوچک سلول عادت نکرد. ۲۲ سال یک عمر است. او بعد از این همه سال می توانست به عنوان یک مبارز تازه آزادشده از معرکه کناره بگیرد و تا پایان عمر با خانواده اش زندگی کند. برود کرانه باختری یا شاید بیروت یا طرابلس یا قاهره. برود و کمی طعم آزادی را بچشد. اصلا چرا نیاید ایران؟ تا در امنیت و رفاهی مطلوب روزگار بگذراند؟ اگر همه این کارها را می کرد ذره ای از ارزش جهادش کم نمی شد و حتی آن ۲۲ سال اسارت هم جبران نمی شد. می توانست برای کتابی که در زندان نوشت بارها مصاحبه های مطبوعاتی ترتیب دهد و حتی کتاب های بیشتری بنویسد. بالأخره مقاومت ادبیات هم می خواهد و او هم در دانشگاه مطالعات عربی خوانده. در دانشگاه دیار خودش غزه: بزرگ ترین زندان روباز جهان. بعد از چندین سال زندگی مقیود و محدود چه کسی می توانست جلوی زندگی آزادانه یک مجاهد میانسال را بگیرد؟

اما او این راه را انتخاب نکرد. بعد از آزادی دوباره به غزه برگشت دوباره به حماس و این بار سکان حماس را به دست گرفت. او این بار با یک رؤیا بازگشته بود. رؤیایی که شاید در شب های ساکت زندان در سر او شکل گرفته بود. در شب هایی که خصوصا برای یک چریک بیش از اندازه یکنواخت و حوصله سر بر بود. وقتی دست و پای یک چریک را ببندی خیالش به جست و خیز ادامه می دهد. این رؤیا بالأخره تعبیر شد و مرد آرزو به دل نماند. رؤیایش در یک شب شنبه تعبیر شد سحرگاه هفتم اکتبر. در آن روزها ساختار امنیتی و حاکمه رژیم اشغالگر هم مشغول تحقق تدریجی یک رؤیا بود. رؤیای خاورمیانه جدید. غرب آسیایی در آن اسرائیل دیگر یک وصله ناجور نیست و با امنیتی اسرائیل محور تبدیل به نقطه امنی برای اقتصاد آمریکا شده است. برای این نظم نوین منطقه ای پروژه های مختلفی در حال اجرا بود اما دستگاه امنیتی رژیم از درون ذهن چریک های حماس خبر نداشت. نمی دانست در ذهن ضیف هنیه و السنوار چه می گذرد. از سال ۲۰۲۱ و بحران در بیت المقدس که واکنش جهاد اسلامی و عملیات سیف القدس را در برداشت درگیری میان اسرائیل و گروه های مقاومت شکل نگرفته بود. اما طوفان الأقصی به پا شد و دوباره تزلزل رژیم را یادآوری کرد و تمام تلاش های دیپلماتیک آن را متوقف ساخت.

رؤیای یحیی السنوار حالا دیگر محقق شده بود. او می خواست ثابت کند اسرائیل نابودشدنی است؛ می خواست به گوش غاصب سیلی ای بزند که صدایش در تمام جهان بپیچد. ضربه ای بزند که برای رژیم دردی حقیقی داشته باشد. ضربه ای که فقط حاکی از تلاش مقاومت نباشد بلکه مثمر بودن این تلاش را هم اثبات کند. او طعم این پیروزی را چشید. در حالی که اگر نچشیده بود و خیلی زودتر از این ها شهید شده بود هم چیزی را از دست نداده بود. شکست او چه بود؟ همان زندگی ای که انتخابش نکرد: زنده ماندن بدون اسلحه دست گرفتن بدون ساعت ها به کالک عملیاتی خیره شدن بدون جلسات سری بدون در آغوش گرفتن همرزمان بدون رجز خواندن برای دشمن. چنین زندگی ای برای اعضای گروه های مقاومت خصوصا در غزه مثل تحمل دائمی یک بغض است.

اگر طوفان الأقصی را با این نگاه نبینیم از درک آن عاجز می مانیم. در غزه ماندن و به آسودگی روزگار گذراندن مثل این است که صورت زیر پای سرباز اشغالگر بگذاری و چیزی هم نگویی. آن وقت حرکت علیه اشغالگر حتی اگر به مرگت بینجامد به آن تن می دهی. بار دیگر مرور کنیم: مردی همچون السنوار کجا متولد شد؟ در یک اردوگاه پناهندگی؛ در خان یونس. چنین انسانی آرزو دارد در حال مبارزه بمیرد. عطش او به مبارزه بیش از عطش او به پیروزی و رفاه پس از آن است. واقعیت آن است که رژیم صهیونی و پشتیبانان غربی اش با ثمره سیاست های خودشان می جنگند. معلوم است کودکی که در اردوگاه پناهندگی به دنیا بیاید و زندگی اش خواه ناخواه یک زندگی جنگی باشد چریکی مصمم و خشمگین و آزموده از آب در می آید. رزمندگان مقاومت در مزرعه ای رشد کرده اند که خود رژیم اشغالگر آن را آبیاری کرده است. صائب می گوید «اشک کباب موجب طغیان آتش است». اگر غزه را شخم زدی چگونه توقع داری که جوانه های خشم از قلوب ساکنان بی گناه آن نروید؟ الضیف و السنوار و هنیه ثمره طبیعی هفتاد سال وحشی گری و ظلم بدون منطق و بی دلیل اند. آن ها امروز خوشحال از کشتن کسانی هستند که ذهن شان را با خاطرات جنایاتشان پر کرده اند. وقتی مردمی سرشار از نفرت و عقده از ظلمی بی حد و حصر و زیستی محصور باشند معلوم است خشم شان هم بی انتها می شود. خشم فلسطینی بی انتهاتر از نفت عربی و فشنگ غربی است.

غرب امروز از شهادت السنوار پایکوبی می کند. مگر السنوار که بود؟ او در سرزمین آبا و اجدادی اش به دنیا آمد در همان سرزمین جنگید و در همان سرزمین هم کشته شد. تنها کسانی که این مرد را از خاکش جدا کردند خود رژیم بود که او را سال ها به زندان افکند. هرکس امروز از مرگ شهید یحیی السنوار خوشحال است ذاتا و اساسا و مطلقا اشغالگر است. از شهادت کسی خوشحالید که خودتان در دانشگاه رزمی که در غزه برپا ساختید آموزشش دادید؟ فریاد تظلم السنوار پژواک عربده ظلم شما بود. فکر می کنید دشمنی را از سر راه برداشتید در حالی که او سر راه شما نبود شما بر سر راه او قرار گرفتید. این راه راه شما نیست پس مقصدش هم از آن شما نیست! غرب قتل یحیی را به فرعون زمان تبریک گفت تا ثابت کند او همه دنیا را حریف بود. بایدن گفت مرگ السنوار به نفع دنیاست! عجب دنیای ظالمی و عجب مرد بزرگی! مردی که علیه ظلم یک جهان ایستاد. ما نیز به یحیی تبریک می گوییم. سال پیش به آرزوی اولش رسید و خفت آل صهیون را دید. امسال به آرزوی دومش رسید و از میان معرکه به آغوش خدا پرید.

انتهای پیام