گران شدن فیلمسازی برنامه ریزی نهادهای دولتی و سرمایه آن هاست/ داودی: آینده سینمای ایران متعلق به سینمای زیرزمینی است

به گزارش خبرگزاری شیمیشی ششمین نشست «سینما رو به آینده» به همت سازمان سینمایی سوره و به میزبانی امیر قادری روز شنبه یکم دی ماه با حضور ابوالحسن داودی اکبر نبوی و محمد حمزه ای در پردیس سینمایی آزادی برگزار شد.

امیر قادری میزبان برنامه ابتدا عنوان کرد: در جلسات گذشته آقای مسعود اطیابی این ایده جالب را مطرح کرد که آینده سینمای ایران نه کارگردان محوری خواهد بود و نه ستاره سالاری؛ آینده سینمای ایران کمپانی محور خواهد بود. من از آقای ابوالحسن داووی می خواهم که بحث را از اینجا شروع کنند.

ابوالحسن داودی بیان کرد: ما در ابتدا باید مشخص کنیم که تعریفمان از کمپانی چیست. ما حتی اگر کمپانی را سرمایه تعریف کنیم باز هم سرمایه جوانب و حواشی خاص خودش را دارد. با این حال اگر کمپانی را با تعریف استاندارد جهانی اش بشناسیم باید بگوییم که ما در ایران فاقد کمپانی هستیم. با توجه به شرایط سیاسی اقتصادی و اجتماعی که در کشور داریم در آینده نزدیک هم امکان به وجود آمدن کمپانی به معنای درست را نداریم.

او درباره کمپانی فیلم های کمدی که در حال حاضر مشغول به کار هستند گفت: آن ها مراجع سرمایه گذاری در سینما هستند که اگر بخواهیم آن ها را بررسی کنیم ممکن است به مناطق مبهم تر و تیره تری برویم. آن ها به هیچ وجه کمپانی نیستند چراکه کمپانی در وهله اول سینما را به شکل صنعت می شناسد نه به شکل وسیله و ابزار سودآوری. در کمپانی همه جوانب اعم از تجهیزات استودیوها امکانات تولیدی و … را با هم داریم . شایان ذکر است که همه کمپانی ها نقشه راه چند ساله دارند. در کمپانی هایی استاندارد جهانی برخلاف ایران که مبنای تولیدشان ساخت سالانه ۲ فیلم پرفروش است؛ آن ها سالانه ۵۰ فیلم تولید می کنند که شاید ۵ فیلم در میان آن ها در بازار داخلی و جهانی دیده شود اما همان ۵ فیلم به قدری قوی است که ۴۵ فیلم دیگر را پوشش می دهد. این باعث می شود کمپانی علاوه بر سودآوری برای آینده اش برنامه ریزی داشته باشد.

این فیلمساز افزود: متاسفانه تعریف دوستان از کمپانی سرمایه هایی ست که حتی ممکن است به سود نرسند. گاهی اوقات این سوال پیش می آید که اگر این کمپانی ها به سود نمی رسند پس چگونه ادامه می دهند؟ مگر اینکه با دلایل دیگری وارد این عرصه شده باشند. با توجه به شرایط حال حاضر سینما ۹۰ درصد تولیدات به سود نمی رسند.

هوش مصنوعی سینما را از بین نخواهد برد اما روی آن تاثیر می گذارد

در ادامه این نشست اکبر نبوی اظهار کرد: تجربه نشان می دهد که فرهنگ رفتاری ما ایرانیان به این شکل است که سود خودمان را در سود جمع تعریف نمی کنیم در نتیجه کمپانی در مفهوم درست خودش شکل نمی گیرد. من معتقدم در ۱۰سال آینده سینما وضع امروز خودش را نخواهد داشت و کمپانی ها برای سینما فیلم تولید نخواهند کرد و ممکن است فعالیتشان را در فضای مجازی و پلتفرم ها ادامه دهند؛ هر چند این امکان وجود دارد که ظاهر پلتفرم ها هم تغییر کند. سینمای آینده ایران و جهان این سینمای امروز نخواهد بود و تغییراتی شگفت در بهره برداری محصولات صوتی و تصویری به وجود خواهد آمد و این تغییراتی نیست که ارزش گذاری شود.

او ادامه داد: من معتقدم سینما در آینده تقریبا به آن چیزی تبدیل خواهد شد که در سالن به نمایش درمی آید و مجموعه ای از آثار خاص مانند اپرا خواهد بود. درواقع سینما باید کیفیت خاص خودش را داشته باشد تا به سالن سینما برسد. به نظر من هوش مصنوعی توانسته تاریخ بشر را به قبل و بعد از خود تقسیم کند  و همین میزان تقاضای سینما در آینده بیش از پیش خواهد شد. هوش مصنوعی سینما را از بین نخواهد برد اما به شدت روی آن تاثیر می گذارد. برای همین فکر می کنم ما کمپانی در سینما نخواهیم داشت؛ مگر اینکه فرهنگمان اصلاح شود و سودمان را در سود جمع ببینیم.

در ادامه محمد حمزه ای دیگر مهمان این نشست خاطرنشان کرد: من اعتقاد راسخ دارم که طی ۱۰ ساله آینده ما قطعا سینمای کنونی را نخواهیم داشت. در واقع ماهیت سینمایی که ما دوستش داریم از بین نمی رود اما تغییر شکل می دهد؛ درست مانند رسانه. به همین دلیل تصور می کنم که کمپانی در آینده معنایی نخواهد داشت؛ آنچه که می تواند در آینده تاثیرگذار باشد اندیشه است و اندیشه شکل دیگری برای ارایه پیدا خواهد کرد.

او درباره افزایش استقبال از سینما در سال های اخیر تصریح کرد: من اعتقاد ندارم که سینمای ایران مورد استقبال مخاطب قرار گرفته است. سینمای ایران حالت سینوسی دارد و به نظر می رسد بعد از مدتی فیلم های کمدی علیه خودشان اقدام می کنند؛ در نتیجه این جریان هم می خوابد و تصور نمی کنم تماشاگر قابل توجهی به سمت تولیدات سینمای ایران آمده باشد.

گران شدن فیلمسازی به نهادهای دولتی و سرمایه شان برمی گردد

قادری یادآور شد: در سال های گذشته که سینمای کمدی به اصطلاح مُد نبود ابوالحسن داودی چند فیلم موفق در این ژانر ساخت که یکی از آن ها «نان عشق موتور ۱۰۰۰» است. آقای داوودی نظر شما درباره اقبال سینمای ایران در کمدی چیست؟ ممکن است عده ای معتقد باشند که این الگوی حال حاضر سینمای ایران می تواند برخی از این آسیب ها را حل کند.

داودی عنوان کرد: این اقبال از سینمای کمدی زمینه های مختلفی دارد و بخشی از این اقبال به شرایط اقتصادی و اجتماعی جامعه باز می گردد. حتی در تاریخ سینمای آمریکا موفق ترین فیلم های موزیکال در دهه ۳۰ بوده است که مردم در بدبخت ترین حالت بودند. شکل تولیدات آن زمان آمریکا بسیار شبیه به حال حاضر ایران است و این نوع کمدی ساختن هم مطلوب سرمایه گذار است که از میان برترین راه به سود برسد. نگاه دولت ها در دو دهه گذشته به سینمای ایران طوری است که حاکمیت عنصر مزاحمت سینما را بیشتر از عنصر سرگرمی می داند. آن ها معتقدند که سینما باید کنترل نهادی شود و شرایط سانسور زیرپوستی و پنهانی شده است. چیزی که سینما را محدود می کند این است که تولید از حالت عادی گران تر شود. من این گران شدن فیلمسازی را برنامه ریزی شده می دانم و معتقدم ریشه آن به نهادهای دولتی و سرمایه آن ها برمی گردد.

وی ادامه داد: سینمای ایران در سال های پس از انقلاب برای خود داشته ها و دارایی هایی دارد که به مرور و به زحمت جمع آوری کرده اما چیزی که دولت ها به راحتی می توانند آن را تحت الشعاع قرار دهند این است که دسترسی به همین داشته ها را سخت تر کنند. برای همین تولیدات کمتر می شود و هزینه بالا می رود و طبیعتا منی که سی سال گذشته با سرمایه شخصی می توانستم فیلم بسازم الان دیگر قادر به چنین کاری نیستم. وقتی دستمزد بازیگران صدها برابر بیشتر شده بنابراین می توانم بگویم این رقم مشکوک و بیمار است و مبتنی بر اقتصاد سالمی نیست که دوستان آن را کمپانی می نامند.

این فیلمساز افزود: ما در طول سال ۴ تا ۵ فیلم پُرفروش داریم که سه تای آن ها سرمایه گذار مشترک دارند. این سینما به یک سینمای نازل و یک وجهی تبدیل شده که سلیقه مخاطبش را هم نازل می کند. پس این اسمش استقبال یا رونق نیست؛ این نوعی انحطاط است که در سینمای ما در حال شکل گیری است.

قادری بیان کرد: شاید بخش هایی از سینمای اجتماعی مانند «فسیل» و «نان عشق موتور ۱۰۰۰» خودش را در شکل کمدی بازتولید می کند. در این سال ها کمدی در واقع نقد اجتماعی به همراه خود دارد. من فکر می کنم در این سال ها فیلم های کمدی و اجتماعی بهتر با استقبال مردم روبرو شده اند؛ یعنی فیلم هایی که کمتر فروخته اند ضعیف تر بودند.

در ادامه نبوی اظهار کرد: اگر وضعیت سه تا چهار سال گذشته را از فروش چند فیلم محدود بررسی کنیم و آن را مولفه ای مثبت برای حیات سینما تلقی کنیم پس باید این سوال را بپرسیم که چرا سینما از منظر مسئولان و خانواده سینما مورد انتقاد است؟

قادری پرسید: فکر نمی کنید دهه ۸۰ دهه طلایی سینمایی ایران است؟

نبوی گفت: من دهه ۶۰ تا اوایل ۸۰ را دوران خوبی می دانم نه اینکه مطلقا قابل دفاع باشد اما قابل قبول است چه در مدیریت سینمایی و چه مدیریت دولتی و خصوصی. اما سیاست های آن دوره قابل استفاده برای ما نیست چراکه تغییرات جدی در حکمرانی ایران و جهانی شکل گرفته است. شیوه های مدیریتی انوار و بهشتی در روزگار خودشان جواب می داد چراکه سینما در جامعه مذهبی مورد پذیرش نبود اما آن ها سینما را برای توده مردم می ساختند. حتی نوع نگاه به مذهب هم این روزها تغییر کرده است.

ابوالحسن داودی تصریح کرد: زمانی که این آکندگی مذهب و سیاست وجود دارد بیشتر مردم نسبت به سیاست واکنش دارند. الان حتی کسانی که به شکل آشکار به مسایل ضدمذهبی تظاهر می کنند ممکن است به مذهب برگردند. در واقع منظور من این است که در حال حاضر افراد برای اعتراض به سیاستی که به نفع خودشان نیست به مذهب اشاره می کنند.

محمد حمزه ای گفت: این لجبازی بین مردم است که حتی اگر قلبا اعتقاد داشته باشند اما در ظاهر همراهی نمی کنند. ما دین را معادل ایدئولوژی در نظر گرفتیم و این آسیب زا بود. من معتقدم که بخش بزرگی از این نارضایتی هم از سینما به علت نظارت است و منِ سینماگر نمی توانم به فرم دلخواهم برسم و آنچه می خواهم بگویم. الان سازمان سینمایی مانند پدری است که با وجود اینکه فرزندش مستقل شده همچنان به کنترلش ادامه می دهد. من اعتقاد دارم اگر در بلندمدت با سینماگر توافق نکنند سینما از این چیزی که هست رهاتر می شود. یک طیف تازه فیلمساز و سینماگر در حال حاضر آماده به کار هستند که ابزار کار را دارند و کنترل پذیر هم نیستند. من معتقدم اگر چند سال آینده سیستم نظارتی شکل تعامل را تغییر ندهد چیزی به اسم نظارت از بین خواهد رفت و عملا چیزی تحت عنوان سینمایی که مدنظر دوستان است باقی نمی ماند و فیلم مد نظر سیستم دولتی تولید می شود که عده خاصی آن را دوست خواهند داشت. تولید در سینما الان به قدری گران است که یا باید در چارچوب کار کنم یا آنچه را که می خواهم بسازم ببوسم و کنار بگذارم.

آینده سینمای ایران متعلق به سینمای زیرزمینی است

ابوالحسن داودی نیز عنوان کرد: به نظر من آینده سینمای ایران متعلق به سینمای زیرزمینی است که با تساعد هندسی در حال رشد است و هیچ کدام از دولت ها امکان و ابزار رویارویی با آن را ندارند. این تضادها گنده تر از اداره نظارت و حذف پروانه ساخت است. من تفاوت زیادی بین رویکرد دولت ها می بینم. دولت قبل برنامه ریزی آشکار داشت و هیچ ترسی نداشت که آن را مطرح کند. سینمای مطلوب دوره قبل رونق سینماداران بود و فکر می کردند اگر ۴ فیلم فروخته است پس سینما رونق پیدا کرده و تعادل ۴۰ ساله سینمای ایران به راحتی در این دوره شکست. برای همین «فسیل» فیلمی است که به دستور مستقیم وزیر ارشاد یک سال در اکران ماند تا به رقم ۳۰۰ میلیارد برسد. الان تنها گونه ای که می تواند یک منفعت نسبی کسب کند کمدی است.

وی ادامه داد: بسیاری از فیلم ها محصول غلبه تفکر سینمای زیرزمینی است و هر ساله تعداد این فیلم ها در حال افزایش حتی اگر خلاف قوانین و بی حجاب ساخته شده باشند. فیلمی که ایران امسال به صورت رسمی به اسکار معرفی کرد پذیرفته نشد اما از سوی دیگر ۲ فیلم از سینمای زیرزمینی ایران از ۲ کشور جزو منتخبان اسکار قرار می گیرند. ممکن است ممنوعه بودن شرایط فیلم به دیده شدنش کمک کند و این یک سواستفاده سیاسی است. سینمای آینده نمی تواند خودش را در قید و بند شرایط الان نگه دارد. به عنوان مثال الان دوستان در شورای پروانه ساخت بسیار راحت تر از گذشته برخورد می کنند اما به هر حال شیوه شیوه کهنه ای است. اگر نگاه های دولتی و حاکمیتی با شرایط معقول جامعه همسو نشوند سینمای ایران مانند بسیاری از مسایل دیگر در جامعه تغییر شکل خواهد داد و از نوع تحت نظارت قرار گرفتن دولت خارج خواهد شد.

نمی توان در شرایط امروز انتظار داشت که سیاست راهبری همپا یا جلوتر از جامعه باشد

امیر قادری در ادامه گفت: من اخبار داخل و خارج ایران را زیاد دنبال می کنم و اکنون نشانه ای از کم رونق تر شدن سینما وجود دارد اما با این وجود استقبال ایرانیان از سینما بسیار بالاست و گروه های مردم برای تماشای فیلم ها به سینما می روند. البته فکر می کنم نظر شما بیشتر ناظر بر وضعیت کنونی سینما است.

سپس اکبر نبوی عنوان کرد: من به سنت های متکثر توجه می کنم نه صرفا اجتماعی. این مساله وجود دارد که شیوه ها و بازیگران حکمرانی در دنیا تغییر کرده است. در جریان ۷ اکتبر و طوفان الاقصی جریان مسلط رسانه در تمام دنیا تلاشش را کرد که در حداقل ممکن اخبارش منتشر شود اما بازیگران جدید نشان دادند که می توانند جریان مسلط را غافلگیر کنند. امروز دیگر رسانه بازیگر مسلط نیست. ما از زمان رسانه های گروهی به رسانه های جهانی رسیدیم. اکنون در مرحله انسان رسانه هستیم و هر فرد خودش می تواند یک رسانه باشد. من معتقدم نه مسئولان و نه ما متوجه نیستیم که سمت و سوی این سینما تولیدش نیست بلکه جایگاهش در جامعه است.

ابوالحسن داودی گفت: سیستم دولتی یک جریان کارمندی است و اینکه ما انتظار داشته باشیم با شرایط روز جامعه حرکت کند بسیار بیهوده است . با نگاهی به گذشته می توان دریافت که جامعه چه زمان نوار کاست را پذیرفت و حاکمیت چه زمان؟ جامعه چه زمان ویدئو را پذیرفت و حاکمیت چه زمان آن را پذیرفت؟ وقتی شما به شیوه های برخورد با این پدیده ها نگاه می کنید حتی فراتر از طنز است. در چنین شرایطی نمی توان انتظار داشت که سیاست راهبری همپا یا جلوتر از جامعه باشد. شرایط امروز و آنچه که در این ۴ دهه بر ما گذشته است امکان این را ندارد که ما به آگاهی در سطح مدیریت دولتی برسیم که مدیریت دولتی یک پله بالاتر از جامعه بایستد.

نبوی عنوان کرد: بسیاری از آقایان نمی توانند واقعیت ها را بپذیرند اما شرایط جدید ناگزیر خود را تحمیل می کند مانند ماهواره.

داودی تصریح کرد: ما یک دوره در سال ۷۶ با آقای نبوی در خانه سینما بودیم و تازه زمان ورود موبایل به ایران بود. نزدیک ۲ تا ۳ ماه مکاتبه کردیم و با کلی زحمت و قرارداد و تعهد از اداره مخابرات بالاخره یک گوشی موبایل به ما اجاره دادند. همین نمونه را شما در دوره های مختلف هم مشاهده می کنید به همین دلیل می گویم که شما هرگز نمی توانید این شیوه مدیریت را اصلاح کنید.

در ادامه محمد حمزه ای بیان کرد: درواقع تکنولوژی خودش را تحمیل می کند و درنتیجه دولت ناگزیر به پذیرش آن است. اکنون فیلمسازانی هستند که هیچ نیازی به سیستم حمایتی در کشور ندارند و برخی فیلمسازان هستند که کارشان نسبت به سینمای حرفه ای و بدنه حیرت انگیز است. این افراد منتظر روزنه ای هستند که خودشان را مطرح کنند. روزی با آقای حیدریان جلسه داشتیم و من از وضعیت تهیه کنندگی در ایران گلایه کردم که چرا من به عنوان فیلمساز همه کارهای پروژه را انجام می دهم اما تهیه کننده تصمیم گیرنده می شود؟ اکنون سینمای زیرزمینی بسیار جدی است و ما نمی توانیم تا آخر عمر باب گفتگو را ببندیم.

داودی گفت: همین چند ماه پیش من داور جشنواره فیلم کوتاه تهران بودم و کارهایی دیدم که حیرت کردم. چیزی که برای من حیرت انگیز بود این بود که از مکان هایی مانند زابل خاش و تربت جام و… فیلم های بسیار باکیفیتی ارسال می شد. من همان زمان به مسئول انجمن سینمای جوان گفتم اگر به این نسل جوان میدان ندهید این نسل به جریان شورشی تبدیل خواهد شد که تمام شما را به تصرف خودش درمی آورد.

قادری گفت: اکنون ۷۰ درصد فیلم ها استاندارد لازم را دارند و بالا آمدن از بین این تعداد فیلم متوسط سخت است. امسال در جشنواره فیلم کوتاه تهران من فیلم های زیادی دیدم که از حد متوسط بالاتر بودند.

محمد حمزه ای عنوان کرد: سال گذشته بنیاد فارابی المپیاد فیلمسازی برگزار کرد و من ابتدا تردید داشتم که به بچه های ۱۲_۱۳ ساله باید چه چیزی آموزش دهم. باعث تعجبم بود که نوجوانانی که اهل شهرستان های مختلف بودند کاملا به روز بودند زیرا امروزه فضا برایشان فراهم است.

پلتفرم ها درحال فروپاشی هستند اما آثار آن قطعا در سینما مشاهده خواهد شد

امیر قادری بیان کرد: از طرف دیگر پلتفرم ها به معنای خاص در اختیار دولت نبودند ممیزی کمتری داشتند و با جامعه همسوتر بودند. چه اتفاقی باعث شد که باز هم ناموفق باشند؟

داودی پاسخ داد: شکل گرفتن پلتفرم ها در چند سال اخیر کاملا در نظر همه ما بوده است و ما ناظر آن بودیم. من به عنوان یک فیلمساز به این مساله امیدوار بودم و حس می کردم کمک می کند که نگاه محدودکننده دولتی خودش را اصلاح کند و پلتفرم ها و اکران آنلاین با سینما می توانند مکمل هم باشند. اتفاقی که رخ داد این بود که نهاد و جریانی که پلتفرم ها را شکل و گسترش داد از ابتدا مشکل داشت. یعنی پلتفرم ها به جای اینکه با مردم تعامل داشته باشند سرمایه هایی واردشان شد که مشکوک و مبهم بودند. نهادهای قدرت امنیتی و… وارد این رسانه ها شدند و جریان را به سمتی پیش بردند که اکنون نه تنها کمک حال سینما نیستند بلکه به شدت سینما را غارت می کنند.

وی ادامه داد: سینمای ایران پس از انقلاب با همکاری دولت از صفر شروع کرد و بازیگر و عوامل فنی پرورش داد. پلتفرم مانند یک مهمان ناخوانده به صورت رایگان از این دستاوردها استفاده می کند یعنی اکنون تمام بازیگران عوامل فنی و تجهیزات را در اختیار گرفته اند. به طور مثال من ۷ سال پیش به یک بازیگر ۸۰ میلیون دستمزد دادم و دستمزد آن فرد اکنون ماهی ۵ میلیارد تومان شده است. این جهش با تعریف هیچ اقتصاد سلامتی منطقی نیست. من در این ۷ سال هنوز نتوانسته ام فیلم دلخواه خودم را بسازم و این مساله صرفا به سرمایه بستگی ندارد. من اکنون دیگر حاضر نیستم که هر فیلمی بسازم و اگر قرار باشد کمدی هم بسازم دوست دارم کمدی خودم را بسازم. پلتفرم ها با بازیگران قرارداد چندساله می بندد که فقط با تولیدات خودشان کار کنند. تولیداتی که حتی به سرمایه اولیه خودشان هم دست پیدا نمی کنند. سوال اینجاست که این سرمایه چگونه خودش را تامین می کند؟

سپس محمد حمزه ای بیان کرد: در اواخر دهه ۸۰ تولیدات ما به سریال و سینما خلاصه می شد و در این میان تله فیلم ها به وجود آمدند و اهالی سینما و تلویزیون برای امرار معاش وارد حوزه تله فیلم شدند تا پولی دربیاورند. شرایط تولید تله فیلم به گونه ای شد که تقریبا غالب شد و این سیستم علیه خودش اقدام کرد. یعنی تله فیلم سطحی از کیفیت را زیرسوال برده بود که هنرمندان حاضر به کار کردن در تله فیلم نبودند.

داوودی تصریح کرد: هر فروپاشی که رخ می دهد تبعاتش اطراف را هم دربر می گیرد. پلتفرم ها درحال فروپاشی هستند اما آثار بدش قطعا در سینما مشاهده خواهد شد. قطعا ما نمی توانیم نرخ برخی بازیگران را پایین تر بیاوریم.

امیر قادری عنوان کرد: درباره پلتفرم ها چند ابهام وجود دارد که یکی از آن ها این است که در دنیا پلتفرم ها با تعدد تولید چرخ خودشان را می چرخانند. وقتی همچنان تعداد تولید سریال تا این حد پایین است منطقی نیست که در این شرایط ورشکستگی ادامه بدهند. اکنون از آثار برخی پلتفرم ها استقبال نمی شود اما همچنان کار می کنند و این یکی از نقاط مبهم پلتفرم ها است.

سینمای ایران باید از انحصار فکری خارج شود

او در بخش پایانی این نشست بیان کرد: این سوال را از همه دوستان دارم که اگر بخواهید به آقای فریدزاده یک توصیه ضروری داشته باشید چیست؟

اکبر نبوی پاسخ داد: من به او می گویم که خیلی خودت را درگیر امروز نکن و به فردا نگاه کن زیرا فردا چالش های جدیدی به وجود می آید که باید برای مواجهه با آن ها آماده بود. این را هم بگویم که قرار نیست پلتفرم جای سینما را بگیرد. اما در ایران به دلیل درهم ریختگی سازمانی پلتفرم ها این شرایط را پیدا کرده اند. بخش مهم وضعیت امروز پلتفرم ها خانواده سینما هستند که به این مناسبات تن می دهند. این ها هستند که انواع و اقسام درهم ریختگی اقتصادی را به سینما تحمیل می کنند.

قادری گفت: پس در اینجا با آقای داوودی هم نظر هستید که پلتفرم ها نه تنها به وضعیت سینما کمکی نکرده بلکه در درهم ریختگی آن هم سهم داشته است. اگر بنده مناسبات کلان اقتصاد سینما را بدانم و بدانیم و منافع شخصی خود را در منافع جمعی تلقی کنیم آن موقع بُرد خواهیم کرد.

داودی مطرح کرد: این قضیه بدون این است که ما شرایط اجتماعی و سیاسی جامعه را نگاه کنیم. در همه عرصه ها به شرایطی رسیدیم که بی اخلاقی به کل جامعه حاکم شده و به فضیلت تبدیل شده است. اگر یک زمانی در یک جامعه ای ساعت ۳ شب سر چهارراه رفتید و دوربین نداشت و همه توقف کردند باید بدانید که نظم و مسئولیت در آن جامعه جاری است و در غیر این صورت چنین چیزی تقصیر خانواده سینما نیست. ما درباره بدنه عام جامعه و سینما صحبت می کنیم و همه آسیب پذیر هستند و با شرایط جامعه باید تعریف و قضاوت شوند. در دوران کرونا پلتفرم ها چه خواسته و چه ناخواسته عملا کمک بزرگی به خانواده سینما کردند. از طرف دیگر شرایط طلبکاری که پیش آمد وضعیت امروز ما را پیش آورد.

اکبر نبوی بیان کرد: اینکه دگرخواهی کم رنگ می شود و خودخواهی افزایش پیدا می کند را قبول دارم. مقطع کوتاه کرونا که بسیاری از اهالی خانه سینما گرفتار تنگنای معیشتی بودند و پلتفرم به کمک آمدم قبول دارم اما اگر قرار است به فکر سینما باشیم نباید به مناسباتی تن دهیم که به یک اصل کلی آسیب بزند.

ابوالحسن داودی توضیح داد: دولت ها به شکلی اقتدار خود را از دست داده اند و من نسبت به اینکه بتوانند کاری تاثیرگذار انجام دهند چشم انداز روشنی نمی بینم. با نگاه آقای نبوی بیشتر موافقم که دوستان سعی کنند بفهمند این سرنوشتی که در انتظارشان است چگونه قرارست رقم زده شود و با همه این احتمالات که در سطح جامعه است چگونه خواهد بود. دیدن این وضعیت و توجه و فکر کردن به این که چگونه می توان سازمان داد و وارد تعامل شد کار بسیار سخت ولی لازم است.

محمد حمزه ای نیز گفت: آقای فریدزاده از آنجا که جوان هستند باید سینمای ایران را از انحصار فکری خارج کنند و باید از طیف جوان و سرزنده ای که در بدنه و زیرمتن سینما است کمک بگیرند.

داودی در پایان درباره خانه سینما و مشکل بزرگ آن خاطرنشان کرد: خانه سینما به عنوان یک نهاد صنفی از ابتدا برخلاف تمام نهادهای صنفی دنیا به عنوان یک هرم به جای اینکه از قاعده شکل بگیرد از سر شکل گرفته است و به نوعی دولت ساخته است.

۲۴۴