پایان مسابقه «میزبانی المپیک»؟ – شیمیشی

به گزارش شیمیشی ، این روزنامه جهان اقتصادی او نوشت: “رقابت بلند مدت شهری برای” میزبانی المپیک “رو به پایان است. واکنش مردم ژاپن به برگزاری المپیک در این کشور آخرین ضربه را به سبک سنتی بزرگترین رویداد ورزشی جهان وارد کرده است. در آینده عدم تعادل بین هزینه و درآمد میزبانی المپیک در شهر میزبان باعث شده است که دولت در مورد درآمد واقعی خود فکر کند. کمیته سازماندهی المپیک واکنش های قابل توجهی به خروج شهرهای بزرگ از میزبانی نشان داد.

صندوق بین المللی پول (IMF) گزارشی را در زمینه اقتصاد بازی های المپیک منتشر کرد. اقتصاددانان نویسنده این گزارش تأکید می کنند که اصلاحات اساسی در نحوه ردیابی ، آماده سازی و میزبانی این بازی ها مورد نیاز است و تداوم این پدیده را در درازمدت با این تغییرات اساسی مرتبط می دانند. وقتی توکیو در سال 2013 حق میزبانی المپیک 2020 را به دست آورد ، این یک افتخار و فرصت بزرگ برای نشان دادن شهر به جهان بود. جشن ها در خیابان های پایتخت ژاپن آغاز شد و این شهر برای اولین بار از سال 1964 برای این رویداد آماده می شد. اما اوضاع جور دیگری رقم خورد. دولت ژاپن پس از قیام کرونا وضعیت فوق العاده اعلام کرد که باعث شد اکثر بازیها بدون تماشاگر برگزار شود و بسیاری از ساکنان توکیو خواستار تعویق یا لغو المپیک هستند. می توان گفت که توکیو قربانی نگون بخت خیزش کووید -19 بود ، اما حتی قبل از کرونا ، که بازی ها را یک سال پیش به تعویق انداخت ، المپیک توکیو هزینه زیادی برای تبدیل شدن به یکی از گران ترین المپیک ها داشت. از آنجایی که هزینه میزبانی این بازیها به طور کلی بیش از هرگونه بازگشت منطقی است ، زمان آن رسیده است که پیشرفتهای قابل توجهی را در نحوه ردیابی ، آماده سازی و میزبانی المپیک ، علیرغم موقعیت المپیک دائمی در سراسر جهان در نظر بگیریم.

در طول 125 سال ، بازیهای المپیک مدرن در تلاشهای ورزشی انسانها شکوفا شده است ، همانطور که در شعار کمیته المپیک منعکس شده است. سریعتر ، بالاتر ، قوی تر. در طول این سالها ، کشورهای میزبان برای کسب افتخارات المپیک با قدرت زیادی برای ورزشکاران بزرگ رقابت کرده اند. اما در طول دهه گذشته ، هزینه های انفجاری و مزایای ناشناخته برای شهرهای میزبان علاقه به میزبانی بازی ها را تا حد زیادی کاهش داده است و ما شاهد افزایش نارضایتی عمومی از بازی ها در سراسر جهان بوده ایم. بنابراین اگر تغییرات اساسی انجام نشود ، کمیته المپیک ممکن است تنها تعداد کمی از همکاران خود را پیدا کند که می خواهند این خطر و هزینه را متحمل شوند.

به استثنای اولین دوره سال 1896 ، المپیک مدرن به سرعت اهمیت بیشتری نسبت به مسابقات ورزشی ساده پیدا کرد. بازیهای تابستانی 1936 در آلمان ، که بیش از 500 میلیون دلار هزینه داشت و به وضوح برای نشان دادن قدرت و سلطه حزب نازی طراحی شده بود ، نه تنها 10 برابر بیشتر از بازیهای قبلی ، بلکه بیشتر از کل هزینه قبلی بود. بازی ها. اما این اولین بازی از بین بسیاری از بازیهای المپیک مدرن بود که هزینه داشت اما به رونق اقتصاد کمک نکرد. بازیهای تابستانی مونترال 1976 رکورد 7 میلیارد دلار را شکست. رکوردی که از آن زمان تاکنون بارها شکسته شده است. هزینه هر یک از پنج المپیک تابستانی گذشته و دو المپیک زمستانی گذشته از 10 میلیارد دلار فراتر رفته است. بازیهای المپیک تابستانی 2008 بیش از 45 میلیارد دلار و بازیهای زمستانی 2014 سوچی 50 میلیارد دلار هزینه داشتند.

ارقام مربوط به این هزینه ها معمولاً به درآمد پروژه اضافه می شود. المپیک ریو 2016 در مجموع 9 میلیارد دلار درآمد کسب کرد که بیشتر آن به جای کمک به ریو برای تأمین هزینه های آن ، توسط کمیته المپیک اهدا شد. مزایای مثبت شبکه برای شهرهای میزبان المپیک یا ناشی از افزایش فعالیت اقتصادی است که عموماً با تجزیه و تحلیل اقتصادی پشتیبانی نمی شود و یا از میراث المپیک. متأسفانه ، مزایای بلند مدت نیز مشکل تلقی می شود و مطالعات کمی که نشان می دهد مزایای اقتصادی نیز در مقایسه میزبان المپیک با کشورهای میزبان غیر المپیک ناموفق است.

افزایش هزینه المپیک از عوامل زیادی ناشی می شود. اولین مورد اندازه گیری رویداد در طول زمان است. بنابراین المپیک قربانی موفقیت آنها شد. تعداد تیم ها ، رویدادها و ورزشکاران در 50 سال گذشته تقریباً دو برابر شده است. اکثر این ورزش ها به زیرساخت خاصی نیاز دارند که شهر باید مخصوص المپیک بسازد و ورزشهای تخصصی طبیعی معمولاً پس از بازیها بسیار کم استفاده می شوند. البته ، آشفتگی در مورد هزینه برای ورزشکار یا رویداد نیز به میزان قابل توجهی افزایش یافته است و این نشان می دهد که عوامل دیگری نیز وجود دارد. امنیت نیز یکی از هزینه های اصلی این رویداد است. دو حمله تروریستی به المپیک (1972 مونیخ و 1996 آتلانتا) رخ داده است. هزینه های امنیتی بازی های المپیک تابستانی امروز 1.5 میلیارد دلار است. این تعداد نیز با ورود گردشگران خارجی برای این رویداد افزایش یافته است. برنامه ریزی ضعیف و برآورد هزینه یا هزینه غیر واقعی نیز نقش دارد. بین سالهای 1960 تا 2016 ، المپیک به طور متوسط ​​156 درصد هزینه داشت. عوامل زیادی در افزایش هزینه ها دخیل هستند. اینها شامل برآورد هزینه های اولیه پایین ، ساعات سنگین ، تغییر نقشه در طول رویداد و در برخی موارد فساد بسیار زیاد است. به عنوان مثال ، هزینه بازی های المپیک ریو در ابتدا 3 میلیارد دلار تخمین زده می شد ، اما به دلیل هزینه های زیرساختی به 13 میلیارد دلار افزایش یافت. این کمبودهای عمده می تواند منجر به کمبود خدمات عمومی مانند بهداشت ، آموزش و حمل و نقل عمومی شود و منجر به اعتراضات گسترده در عصر بازی ها شود.

المپیک 2020 توکیو نیز همین مشکل را حتی قبل از المپیک کووید -19 یک سال بعد تجربه کرد. بودجه اولیه 3.7 میلیارد دلار به رقم رسمی 15.4 میلیارد دلار و برآورد غیر رسمی 25 میلیارد دلار به عنوان هزینه واقعی رسیده است. هزینه ساخت ورزشگاه جدید که برای تماشاگران ورزشی بسته می شود و فقط برای ورزش و ورزش فوتبال استفاده می شود ، تنها 1.4 میلیارد دلار هزینه داشته است. این ورزشگاه میزبان مراسم افتتاحیه و اختتامیه آن خواهد بود که تنها 118 میلیون دلار هزینه دارد. تأخیر یک ساله ، علاوه بر هزینه اقدامات پیشگیرانه کرونا ، هزینه این رویداد را حدود 3 میلیارد دلار افزایش داد و کمیته هماهنگی منطقه ای توکیو و صنعت گردشگری هزینه فروش بلیط و درآمد حمایتی را بیش از 2 میلیارد دلار ، ممنوعیت مهمانان خارجی و حذف تماشاگران. بلیط در اکثر مسابقات از دست می رود.

بدون مزایای کوتاه مدت و میراث اقتصادی بلند مدت ، بسیاری از شهرها برای بازی ها مناقصه نمی کنند. در تلاش برای میزبانی بازی های المپیک زمستانی 2022 ، حداقل پنج میزبان احتمالی پس از آنکه نظرسنجی های عمومی و نظرسنجی ها هیچ گونه علاقه عمومی را نشان ندادند ، از همه پرسی کناره گیری کردند. تنها پکن ، آلماتی و قزاقستان در این رقابت ها باقی ماندند. به همین ترتیب ، بوستون ، بوداپست ، هامبورگ و رم از المپیک 2024 کنار رفتند و تنها پاریس و لس آنجلس باقی ماند. کمیته المپیک ، در اقدامی بی سابقه ، با این احتمال واقعی بازی می کند که هیچ شهر مناسبی واجد شرایط بازیهای 2028 نباشد ، بازیهای 2024 را از پاریس و بازیهای 2028 را از لس آنجلس ترک می کند.

کمیته بین المللی المپیک نیز نیاز به تغییر را پذیرفت. این کمیته اعلام کرد که بر اساس پایداری اقتصادی (و محیط زیست) شهرهای دارای استادیوم های لوکس و امکانات ارزشمند میزبان المپیک خواهد بود. این کمیته همچنین متعهد شد که به جای تشویق ورود همه شهرها برای شرکت در المپیک ، از شهرهایی که معتقد است قادر به میزبانی موفقیت آمیز این رویداد هستند ، به شدت حمایت خواهد کرد. به عنوان مثال ، سوچی یکی از آن شهرهایی است که برای میزبانی المپیک به بازسازی کامل شهری نیاز دارد. از سوی دیگر ، توزیع سهام بین المللی تلویزیون و حق حمایت برای کمک به کمیته های محلی در کاهش هزینه های میزبانی نیز می تواند گامی مثبت باشد.

بخشی از مسئولیت تغییر پویایی با شهرهای میزبان است. شهرهای میزبان بازی ها باید از این رویداد به عنوان یک کاتالیزور برای تغییرات اقتصادی جامع استفاده کنند ، نه اینکه فقط بر محل برگزاری و نمایش ارزشمند آن از رویداد تمرکز کنند. با این حال ، بسیاری از اقتصاددانان معتقدند که ممکن است تغییرات اساسی برای اطمینان از ماندگاری طولانی مدت بازی ها بدون تحمیل بار سنگین بر شهرهای میزبان مورد نیاز باشد. اول این که المپیک به راحتی می تواند به جای یک شهر در یک مکان برگزار شود. گسترش المپیک در بسیاری از شهرها می تواند استفاده از استادیوم ها و امکانات توریستی موجود را افزایش دهد. البته ، از دیدگاه اقتصاددانان منطقی ترین راه حل ایجاد یک مکان دائمی برای بازی های المپیک است. این حرکت باعث می شود مکان های دائمی المپیک هر چهار سال یکبار ساخته شود ، به جای اینکه میزبان المپیک یک زمین المپیک جدید در این شهر بسازد. “ایجاد یک مکان پایدار به دور از هزینه های زیاد ساخت و ساز به میزبان المپیک اجازه می دهد تا زیرساخت های مدیران مجرب و آگاه را برای کاهش هزینه ها حفظ کند.”

انتهای پیام