مارادونا؟ خدا عابدزاده را نگه دارد

به گزارش شیمیشی ، رسول بهروش روزنامه وطن امروز در هفته پس از مرگ ادیگو مارادونا بزرگ ، صدها میلیون کلمه به زبانهای مختلف در ستایش وی تولید شد. بسیاری از این مقالات سعی در کشف اسرار طولانی مدت ستاره آرژانتینی دارند. البته هواداران فوتبال او همه ماجرا نیستند. مارادونا شخصیتی سرکش و ضد استقرار بود که برای عموم مردم جذاب به نظر می رسید. به خصوص افراد 30 یا 40 سال پیش بیشتر از امروز به چنین شخصیت هایی علاقه داشتند. اکنون جهان کم و بیش در حال تغییر است و مردم به طور فزاینده ای به ستاره های نظم عمومی علاقه مند هستند. ما در مورد زمانی صحبت می کنیم که کریس رونالدو ، با وجود تمام موفقیت هایش ، به دلیل نقض قوانین قرنطینه در طول کرونا محکوم شد. این زمان برای جشن تقلب نیست. دیگر دست الهی وجود نخواهد داشت. مردم این روزها ترجیح می دهند جلوی بازیکنی که منصفانه بازی می کند بایستند و کف بزنند.

یکی از رازهای محبوبیت مارادونا این بود که او در زمان مناسب در مکان درست خود ماند. به این ترتیب حتی غیر عادی ترین حرکات وی نیز تأیید شد. از طرف دیگر ، شاید بهترین چهره در فرهنگ فوتبال ایران ، دنیگو احمدرضا عابدزاده باشد. مرد خارج از خط غیرممکن است. عابدزاده برای بسیاری از ایرانیان ، به ویژه کسانی که در طول جنگ متولد و بزرگ شده اند ، نمادی از شجاعت و شجاعت بود. بسیاری از ما از ترس ، هیولایی نترس را در زمین دیدیم ، با لبخند بر لب و سردی عجیب و باورنکردنی. تماشای قلمی که پنالتی می گیرد و مهاجم را دریبل می کند ، دروازه بانی که از بازوی دشمن حمله می کند و او را به زمین می اندازد تا وقت را از دست ندهد ، بسیار جالب و ضد شهودی بود. در کشتار ملبورن ، در آتشی که احمد و دوستانش آن را خنک کردند ، از همان دقیقه اول یک حریف خوش فرم و قدرتمند آمد تا تیم ما را بگیرد. استرالیایی ها ، یک چیز را در نظر نگرفتند. گالری ای که جهنم توپ را با یک دست نگه می دارد و وقتی تیمش 2-0 عقب است و تور دروازه اش رسواست ، او سعی می کند دوستانش را خوشحال کند. “دست خدا” در مقیاس کوچک من و خاطرات مشترک ملی و بین المللی ما درگیری است که هرگز بین عابدزاده و هری کیول رخ نداد ، اما دروازه بان ایرانی آنقدر صدمه دید که قاضی را قانع کرد که به کیول کارت بدهد. این همان هری کولی است که در مقابل عابدزاده در مقابل 100000 نفر در بازی دریبل زد!

مارادونا مطمئناً مکمل نیست. این یک بدهی به همه طرفداران فوتبال در جهان است ، اما طبیعتاً آرژانتینی ها بیشترین قسمت این افسانه را به خود اختصاص می دهند. ژست و افتخار او از آنهاست. حتی دست خدا از آستین دندیگو بیرون رفت تا آلبیسلست را به یک قهرمان تبدیل کند. اما من ترجیح می دهم که برای سلامتی و طول عمر لبخند دلربای صورت احمدرضا عابدزاده بعد از همه عزاداری ها در مارادونا دعا کنم. برای رهبر تیم که خودجوش ترین خیابانی و ملی شادی مردم این کشور را در این سالها نشان داد. برای مردمی که ایرانیان را در سراسر کشور می ساختند ، از ته دل نام کشور خود را با خوشحالی و خوشحالی فریاد می زدند و آنها را به بهشت ​​می بردند. او این حماسه را در تلویزیون نساخت ، مقامات را دعوت نکرد ، تبلیغات و تبلیغات را بمباران نکرد ، فرزندان همان افراد را هدایت کرد و پس از دو دهه ، او همچنان تازه و سرحال است. از چند خاطره جمعی از یک ملت که فقط با بقا می توان آن را یاد گرفت. خدایا ، مارادونا را در مقابل خود و عابدزاده را در مقابل ما محافظت کن. آمین

انتهای پیام