اولین پایانه های کارت الکترونیکی
نخستین پایانه فروش مجهز به را ویلیام بروبک در سال ۱۹۷۴ ساخت و در فروشگاه به کار گرفته شد . این دستگاه از میکرو پروسسور بهره می‌گرفت . روی این دستگاه به ازای انواع غذاها، یک کلید مخصوص کار گذاشته شده بود و دارای کلیدهای رقمی برای تعیین تعداد سفارش بود . در ایران بحث به کارگیری از پایانه فروش ، برای نخستین بار در فروشگاه‌های زنجیره‌ای شهروند و اندکی بعد در فروشگاه‌های زنجیره‌ای رفاه مطرح شد و سیستم‌های ارائه شده در دهه هفتاد در آن فروشگاه‌ها اجداد نسل تازه این پایانه‌های سرویس هستند .
از سال ۱۳۸۴ ، موضوع اتصال پایانه فروش به کارت خوان بانکی توسط دو شرکت پرداخت الکترونیکی ، پارسیان و پرداخت الکترونیک سامان در دستور کار قرار گرفت. در دستگاه‌های کارتخوان سیار با قرار دادن یک عدد سیم‌کارت فعّال (پویش مند) ، امکان تراکنش فراهم می‌شود. از این دستگاه‌ها در فروشگاه‌هایی که سیستم پخش سیّار دارند و نیز سیستم پخش مویرگی و شرکت‌های پخش و مکان‌هایی که دیگر خط های ارتباطی در دسترس نیستند ، به کارگیری می‌شود . از ویژگی‌های کارتخوان‌های سیّار می‌توان به قابل حمل بودن و نداشتن محدودیت مکانی و نیز سرعت بالای تراکنش و باتری‌های قابل شارژ با عمر طولانی اشاره کرد .
انواع پایانه فروش از نظر بستر ارتباطی
به کارت خوان ثابت نیز شناخته می‌شوند . همواره سرعت پایین (بیشتر از ۱۰ ثانیه به هر تراکنش) دارند.
۲ . GPRS POS : دستگاه پایانه سیار ، نسلی تازه از دستگاه‌های کارتخوان است که با به کارگیری از خدمات سامانه به شبکه بانکی متّصل می شود و تراکنش را با کارگیری از سرویس‌های بستر GPRS یا موبایل انجام می‌دهد .
در این گونه پایانه‌ها با قراردادن یک عدد سیم کارت امکان انجام تراکنش آماده است .
– درفروشگاه‌های بزرگ که دارای سیستم پخش سیار (Delivery) هستند .
-در سیستم‌های پخش مویرگی یا شرکت‌های پخش .
– در محل‌هایی که دسترسی به دیگر خط های ارتباطی به آسانی امکان‌پذیر نیست .
– قابل حمل بودن دستگاه و نداشتن محدودیت مکانی
– سرعت بالای تراکنش
– توانمندی به کارگیری از باتری شارژی با عمر بالا
کاربردها
- استفاده در مکان‌هایی که سرعت بالای تراکنش به شوند فراوانی مشتریان (کم تر از ۲ ثانیه) اهمّیّت دارد . (فروشگاه‌های بزرگ)
- استفاده در مکان‌هایی که دسترسی به خط تلفن امکان‌پذیر نیست (مانند مرکزهای جهانگردی) .
- راه‌اندازی چند پایانه موازی با یکدیگر بدون به کارگیری از تلفن یا حداکثر با به کارگیری از یک خط تلفن
ویژگی‌ها
- سرعت بالا در تراکنش (کمتر از ۲ ثانیه)
- کاهش مغایرت‌های احتمالی
- انجام تراکنش بدون نیاز به خط تلفن
- انجام تراکنش با به کارگیری از بستر اینترنت
4- Bluetooth POS :
این نوع پایانه از یک پایه و یک کارتخوان تشکیل شده‌است که می‌تواند تا شعاع ۲۵ متری ، عملیات تراکنش را بر پایه فنّاوری انجام دهد .
کاربردها
- رستوران‌ها
- مرکزهای دارای فعّالیّت‌های گوناگون در یک مکان
- مرکزهای دارای صندوق‌های فراوان
- ارائه خدمات VIP برای مشتریان ویژه
۵-فروشگاهی (PC-POS)]
این نوع از پایانه ، با اتصال به انواع نرم‌افزارهای فروشگاهی ، مرحله ورود مبلغ از سوی مشتری یا صندوق‌دار را حذف می‌کنند و از بسیاری از خطاهای انسانی ، جلوگیری می‌کنند . مبلغ از سوی نرم‌افزار فروشگاهی روی پوز می‌افتد و مشتری فقط رمز را وارد می‌کند .
۶-همراه (M-POS)[]
نسل جدیدی از دستگاه‌های کارتخوان با ابعاد بسیار کوچک و جیبی است که با استفاده از اپلیکیشن آپ، خدمات پرداخت را انجام می‌دهد. این نوع پایانه رسید کاغذی ندارد و تأییدیه پرداخت با فرستاده می‌شود.
۷-بیسیم (Wi-Fi)[]
این گونه پایانه ، برای برقراری اتصال نیازمند اینترنت Wi-Fi است که در یک محدودهٔ تقریباً ۳۰ متری به صورت سیّار به کار می رود . این مدل کارت خوان دارای باتری است و مناسب رستوران‌ها و مراکزهای خرید (پاساژها) می‌باشد .
ویژگی‌ها
- راحتی و رفاه بیشتر در پرداخت وجوه توسط مشتریان
- جلوگیری از تراکم افراد در کنار صندوق‌های پرداخت
- عدم نیاز به اتصالات مخابراتی اضافی
شرکت‌های ارائه دهنده کارت خوان در ایران
آسان پرداخت ، به پرداخت ، پککو ، سامان کیش ، ایران کیش ، فناپ ، پاسارگدر مقایسه با صنعت ساختمان و نفت، چسبندگی ابزارهای پرداخت الکترونیک به زندگی ما بیش از صنایع دیگر است. این صنعت بسیار جوان با ضریب نفوذ بسیار بالا به سرعت به عنوان یکی از ملزومات زندگی شهری و روستایی شناخته شد.
کریم خمسه به عنوان یکی از قدیمی ترین کارشناسان حوزه پرداخت الکترونیک در گفتگو با خبرگزاری خبرآنلاین با تشریح نقش شبکه الکترونیک پرداخت کارتی(شاپرک) در ارتقاء جایگاه پرداخت الکترونیک و نظام مند کردن آن از مشکلات و موانع پیشرفت این حوزه نام برده است. صنعت پرداخت از سالها پیش وارد ایران شده است اما با این قدمت به نظر می آید در حوزه کسب و کار این مقوله بسیار تازه کار هستیم. تحلیل شما از این موضوع چیست؟
یکی از چالش های جدی این حوزه مدل کسب و کار است. فعالان این حوزه هنوز ابتدای مسیر هستند و چه بسا برای تدوین مقررات کسب و کار این حوزه هنوز مشکلاتی پیش رو دارند. مدل کسب و کار پرداخت الکترونیک در کشور ما اشکالات اساسی دارد. ما دنیای خود را با قواعد خودمان ساخته ایم. نظام پرداخت الکترونیک ما به مانند جزیره ای است که قواعد خاص خو ما در آن حاکم است و هیچ تناسبی با دنیای خارج ندارد و البته توانمندی و ضعف های خود را دارد.
چون این مدل کسب و کار برمبنای توانمندی های ذاتی حوزه نیست پس نمی توان توقع پیشرفت داشت. محیط گلخانه ای که در این کسب و کار به وجود آمده فعالان این حوزه را بسیار به چالش کشیده است. البته با آغاز به کار شاپرک ، صرفنظر از تمام جنبه های مثبتی که در آن وجود دارد، قرار بود این فضای گلخانه ای تبدیل به فضای رقابتی شود اماهنوز این اتفاق نیفتاده است. اساسی ترین نکته با ورود شاپرک ،قطع ارتباط مالکیتی بانکها با این شرکت هایPSPبود. بعد از آن نظم و انضباط بازار، جمع آوری پوز های تکراری و بدون استفاده هم در برنامه های این شبکه بود که در حال انجام است.
ضرورت به وجود آمدن شرکت های PSPاز چه زمانی حس شد؟
اولین بار 600 دستگاه پوز در سال 76 توسط بانک ملی وارد و نصب شد اما خیلی فعال نبود. چون نظام بانکی اصلا آماده ورود به این حوزه نبود. ظرفیت فنی، مدیریتی، فکری و نیروی انسانی متخصص در آن زمان در شبکه بانکی ما وجود نداشت. در اواخر دهه 70 دو بازیگر غیربانکی به نام های سایپا کارت و ثمین کارت به این حوزه وارد شدند. این دو شرکت توسط مدیران وقت شرکت های داده پردازی و ایز ایران تاسیس شدند. این دو بر حسب اتفاقاتی ریشه های مشکلات پرداخت و نیازهای جامعه را شناسایی کردند و شروع به صدور کارت کردند.
اما با مخالفت بانک مرکزی روبرو شدند. بانک مرکزی معتقد بود این کار صرفا در حیطه اختیارات بانک و شبکه بانکی است و این شرکتها هیچ یک بانکی نیستند و نمی توانند در این فضا فعالیت کنند. از طرفی بانک ها اعلام کردند که در ساختار خود امکانات لازم برای انجام این کار را ندارند. پس باید شرکتی خارج از بانک ثبت کنیم تا این ماموریت را داشته باشد. و از اینجا شرکت های PSP زیر مجموعه بانک ها آغاز به کار کردند. از اینجا شرکت های PSP بانکی تاسیس شدند و مرسوم شد.
از سویی دیگر درخواست هایی مبنی بر دریافت مجوز از شرکت های مختلف غیر بانکی به بانک مرکزی رسیده بود. بانک مرکزی پس از بررسی درخواست ها به شرکت هایی خارج از بانک هم مجوز فعالیت در این حوزه را ارائه داد. از اواخر سال 82 این صنعت روند رو به رشد خود را آغاز و با سرعتی چشمگیر پیشرفت کرد. ابتدای دهه 90 هم با حضور شاپرک نظام پرداخت الکترونیک تعریف دقیق و مشخصی پیدا کرد و این شرکت ها ملزم به رعایت قواعد و قوانین بازار کسب و کار و رقابت شدند.
از ابتدا به مقوله پرداخت الکترونیک به عنوان یک کسب و کار درآمدزا نگاه نمی شد. اما با استقبال عمومی که در سالهای اخیر مشاهده شده هزینه ها رو به افزایش رفت. برای این هزینه ها چه فکری شد؟
این ابزارها و سرویس ها هزینه هایی هم دارد که بانک مرکزی و شاپرک پس از گذشت چندین سال در حال تدوین برنامه های صحیح دریافت کارمزد هستند. نظام کارمزدی ایران منحصر به فرد است چرا که در تمام دنیا دارنده و پذیرنده کارت خوان کارمزد می‌پردازد. در کشور ما مدل وارونه وجود دارد چرا که مصرف کننده از این خدمات استفاده می‌کند و بانک هزینه آن را در قالب سوبسید می‌پردازد.
مستقل از اینکه مقدار کارمزد در کانال‌های مختلف چقدر باشد، نفس اعمال کارمزد بر روی این تراکنش‌ها امر پسندیده‌ای است که انشاء‌اله به بقیه تراکنش‌ها هم توسعه پیدا کند. در حال حاضر کارمزد تراکنش وجود دارد و بابت هر تراکنش، یک کارمزد پرداخت و یک کارمزد دریافت می‌شد و می‌شود اما مهم‌تر از همه این است که کارمزد به آن شخص واقعی که باید این کارمزد را پرداخت بکند، منتقل شود.
طبیعتا دارنده و پذیرنده کارت هستند که از منافع خرید الکترونیکی بهره می‌برند، لذا آنها باید کارمزد بدهند. اگر این اتفاق نیافتد، کماکان تراکنش‌های زائد را خواهیم داشت و مشتری بدون هیچ‌گونه مدیریتی از خودپرداز پول می‌گیرد و به حساب بانکی برمی‌گرداند. یا تراکنش‌های 1000 تومانی تا چند میلیاردی، همه با پایانه فروش انجام می شود.