انسان برای زندگی آفریده شده است

به گزارش شیمیشی ، حمیدرضا نعیمی بازیگر ، کارگردان و بازیگر در مقاله ای در این روزنامه ایران وی نوشت: “کورونا ، ویروس روشنگری که حقیقت زیادی در مورد ناآگاهی مردم از خواندن قرآن وجود دارد ، اما علیرغم آسیب هایی که به آن وارد شد ، تئاتر تئاتر زمینی نیز دارای ویژگی های خوبی بود: درک تنهایی ؛ نه فداکاری شفاهی سبک. که از اوکتاویو پاز سخن می گوید ، تنهایی به معنای فریبنده اش. تنهایی و تنها ، تنهایی ، تنهایی ، تنهایی ، تنهایی ، تنهایی ، تنهایی و آخرین … فراموش شده! این ویروس مرده و ترسناک ، لحظات عزادار عزاداری هنرمندانی که سالها در خانه های خود بی خانمان ، بیکار و بی خانمان مانده اند چقدر دردناک است که فردی با تجربه و دانش چمدان باشد اما در دهن و خالی ماندن باشد.

دستگیر شده در چهره این زمستان تأیید نمی کند که یک استاد فلسفه ، هنر ، ادبیات و علوم قبل از “مهاجرت بعدی” باید بازنشسته شوند. اصولاً در فرهنگ ، ادبیات و هنر ، مفهوم بازنشستگی نیز بی معنی است. بنابراین اگر در روزهای کار اجباری ، درد بزرگ بیکاری و عدم نوشیدن را درک کردیم ، خوشحالیم که برویم به مادربزرگ و مادربزرگ هایمان برویم و فرصتی بهتر برای ما و آنها ایجاد کنیم. من از واقعیت آگاهانه تر از بشریت نمی دانم. آنها می گویند ، “مودینگ چیز مهمی نیست ، فقط این است که به مرگ نگاه کنیم.”

واقعا واقعا …!

انسان آفریده شده تا زندگی کند تا اینکه بمیرد. تا زمانی که در داخل و خارج از خود هستیم ، حق زندگی داریم ، حق کار داریم ، حق مبارزه داریم ، حق اعتراض ، حق رفاه ، حق خواب ، حق عشق ، حق دیدن و شنیدن ، حق دیدن و شنیدن. ما مجبور می شویم تا آخرین لحظه آثار چهره هایمان را با اکسیژن و عشق پر کنیم. زیرا زندگی زیباست؛ زیرا مردم زیبا هستند و می توانند زیبایی بیشتری داشته باشند.

من به Corona احترام می گذارم ، زیرا او کسی بود که سه ماه در تلاش برای متقاعد کردن تمام بشریت برای توضیح سوالات و قتل های مرده اش با طرح سؤالاتی بود: من کی هستم؟ من که چرا هستم چرا باید باشم؟ آیا من باید تنها باشم؟ یا باید چون هستم؟ وقتی می روم چرا چرا می روم چرا واقعاً می روم؟ من رفتم یا هرگز نرفتم و پس انداز نشدم؟ آیا مثل این بود که او آمد و رفت؟ من باید؟ آیا در رفتن من ضرری وجود دارد؟ ده ها سوال و صدها سوال اساسی دیگر.

کرونا به من فرصتی باورنکردنی داد تا برگردم و کمی نسبت به خودم وفادار باشم. انتخاب لحظه تمیز: آیا من واقعاً هنر و حرفه خود را انتخاب کردم؟ باید انتخاب کنم یا نه؟ اگر به موقع برگردم ، آیا دوباره همان مسیر را طی می کنم یا در مقابل آن قدم می گذارم؟ آیا هنوز اعتقاد دارم هنرهای نمایشی یک هنر متعالی و با ارزش است که می توانم از یک فرصت زندگی یکباره استفاده کنم؟ کورونا باعث شد تا دلم بخواهد صدایی بیشتر از همیشه و بلندتر از همیشه بشنوم: بله. من با افتخار در این مسیر ادامه خواهم داد ، حتی اگر زودتر از آنچه قول داده ام خلاص نشوم ، خودم را از تاکوتا دور می کنم و شکست خواهم خورد. زیرا هنر من هنر رای دادن و اعتراض است. فعال و مؤثر است. هنر درام هنر اندیشه و تغییر است. تئاتر از مؤمن محافظت نمی کند ، این باعث می شود انسان فکر کند. بنابراین ، در آغاز کار این سال ، بگذارید تبریکهای صمیمانه خود را به هنر مرده ارائه دهیم ؛ کسانی که نمایش نمی دهند اما بعضی اوقات برای خرید بلیط برای نمایش حاضر می شوند ، با شوخی در کافه تئاتر به عکس های خود نگاه می کنند ، بر روی شماره های معمولی صندلی های خود می نشینند و با تماشاگران دیگر می نشینند و پایان ها و صحنه های منحصر به فرد بازیگران را می بینند. گریان. چپ دست. سلام بر زندگان و حال ، به بزرگان و اربابان ، به جوانان جوان و خلاق و هنرمندان در تبعید …

همه چیز برای ایجاد فضایی در صحنه ها ، مانند آینده شکوهمند تئاتر ما … با سه شماره آماده است: تئاتر-باد-تئاتر.

سؤال:

1- چرا هنر تئاتر و تئاتر یکی از نیازهای اساسی خانواده ایرانی نیست؟

2. چرایما پس از چهار سال اداری ، ارکستر ، 57 هنر ورزشی و شاخه های وابسته به آن (از جمله نویسندگی درام ، کارگردانی ، بازیگری ، دراماتورژی ، طراحی صحنه ، طراحی لباس ، طراحی روشنایی ، طراحی صدا ، سبک طراح ، پوستر و موارد دیگر) طراحی بروشور ، ادغام ، کمک ، دبیر و مدیریت صحنه) هنوز به عنوان شغل ثبت نشده است؟

3. چرا در هیچ دولتی سرنوشتی برای ساختن یک سالن تئاتر استاندارد وجود ندارد؟ “

انتهای پیام