خواص «شوید» از دیدگاه طب سنتی

به گزارش شیمیشی، شوید با نام علمی Anethum graveolens L. Dill گیاهی یک ساله با ریشه های نازک و گل های زرد کوچک است. این گیاه بومی نواحی مدیترانه و جنوب روسیه است، اما در اکثر نقاط جهان کشت شده است و انتشار آن در اکثر نقاط کشورمان است.

میوه خشک شده خام یا برگ های تازه یا خشک آن را می توان به صورت خوراکی مصرف کرد. میوه های گیاه به دلیل دارا بودن ترکیبات اسانس بر روی ماهیچه های صاف دستگاه گوارش اثر ضد اسپاسم دارند. استفاده پذیرفته شده از شوید نیز برای حل مشکلات گوارشی است. در طب هندی برای درمان بوی بد دهان، عفونت با کرم های انگلی، بیماری های تنفسی و سیفلیس استفاده می شود.

بر اساس بیانیه معاونت پزشکی ایران و متمم وزارت بهداشت، در طب سنتی به «شبت» معروف است. طبع دل گرم و خشک است. ادرارآور، افزایش تولید شیر و رفع انسداد است. می گویند نشستن در آن برای دردهای معده و ناراحتی مفید است. روغن آن را برای رفع خستگی و درد مفاصل نیز مفید می دانند. همچنین حالت تهوع ناشی از نارسایی را از بین می برد. برای گرفتگی های ناشی از پری معده مفید است. روغن شوید خواب آور است. ریختن فلفل در گوش برای بیماری های گوش مفید است.

مضرات زیاده روی در دیلان کاهش بینایی و نطفه است و اثر تهوع دارد و برای افراد گرمازا نیز مضر است. مصلح مرغ، آبلیمو، گشنیز، آب و ترش است. برای افراد مبتلا به سرماخوردگی، میخک، دارچین، عسل و آب زنجبیل برای آن مفید است.

از آن برای نوشیدن دانه ها و میوه های خرد شده برای تهیه چای و سایر محصولات Galenos برای مصارف داخلی استفاده می شود. میزان مصرف روزانه دانه ها 3 گرم است. البته چنین نوشیدنی در دوران بارداری توصیه نمی شود.

در برخی افراد واکنش های آلرژیک از جمله خارش دهان و زبان، تورم گلو، کهیر، استفراغ و اسهال وجود دارد. همچنین در افرادی که در معرض عصاره گیاهی تازه برداشت شده قرار دارند، امکان سمیت نوری وجود دارد.

انتهای پیام