قرن چهاردهم و مرگ سیاه

به گزارش شیمیشی، این روزنامه باور او نوشت: «این سوال که مرگ سیاه در اواسط قرن چهاردهم جان چندین نفر را در سراسر جهان گرفت، سوالی است که پاسخ واقعی ندارد. جووانی بوکاچیو، نویسنده ایتالیایی، که در همان دوره (در دکامرون) می زیست، می نویسد که دوران بدی بود. مانند «برادر از برادر، عمو از برادر و خواهر از برادر، و بسیار اتفاق می افتد که زن از شوهر خود طلاق می گیرد. تقریباً غیرقابل باور است که والدین از ملاقات و مراقبت از کودکان بیمار خود طفره می روند، به گونه ای که گویی هرگز با آنها تماسی نداشته اند.

نام این بیماری مرگ سیاه بود، زیرا هیچ کس، حتی پزشکان آن روز، نمی دانستند که با چه چیزی سر و کار دارند و واقعاً چه اتفاقی افتاده است. جهل خرافات را مطرح می کند و اسطوره ها یکی پس از دیگری خلق می شوند. باربارا تاکمن می نویسد: «اسکاندیناوی ها معتقد بودند طاعون به شکل آتش آبی از دهان مردگان بیرون می آید و در هوا پرواز می کند تا خانه های اطراف را بسوزاند و بسوزاند. در لیتوانی مردم بر این باور بودند که یک دختر روسری قرمز را به در یا پنجره می اندازد تا دردسر ایجاد کند. در افسانه ها آمده است که مرد شجاعی جلوی پنجره باز خانه اش ایستاد و شمشیر خود را از غلاف بیرون کشید و با افتادن شال دستش را برید. او در این راه جان خود را فدا کرد، اما روستای او نجات یافت و شال برای مدت طولانی در کلیسای محلی باقی ماند.

بریتانیایی‌ها، مانند – و شاید همه اروپایی‌های دیگر، در اثر طاعون جان باختند و در طول قیام، افراد زیادی در آن سرزمین هر روز جان خود را از دست دادند. مثلاً در چنین روزی در سال 1349، بیش از 200 جسد را در چند ماشین انداختند و در اطراف لندن بردند و در گور دسته جمعی انداختند و دفن کردند. کشیشی از آنجا نوشت: “خدا نسبت به بندگانش ظالم است و همه چیز به خواست اوست. او کسانی را که دوست دارد دوست می دارد، رسوا می کند و مجازات می کند. به عبارت دیگر، آنها را به طرق مختلف در زندگی مرگشان به قتل می رساند. آنها را مجازات می کند. اعمال بد برای فرار از عذاب ابدی برای بیدار کردن و بردگی بندگان، برای پاک کردن گناهان آنها، هر از گاهی بلاها، قحطی ها، درگیری ها، جنگ ها و سایر بلاها را می فرستد.» کشور انگلیس مجازات شد. مصیبت بر استکبار و فساد اهل آن و گناهان بیشمار آنان.»

فقط تعداد کمی از کشیش ها چنین اعتقادی نداشتند. مردم عادی که هر روز شاهد مرگ بودند نیز فکر می کردند که کفاره گناهان خود را خواهند داد. آنها نوشتند که شاید 15 درصد از جمعیت جهان قربانی مرگ سیاه بودند که در صورت تایید، حداقل 75 میلیون نفر در آن زمان کشته می شدند.

اتو فردریش در “پایان جهان” می نویسد: “تواریخ قرن چهاردهم تصویری از کلبه های متروکه را توصیف می کند که ویران می شوند و مزارع گندم کشت نشده در زیر خاک کنده می شوند. هزاران روستا در سرتاسر اروپا در چشم ها گم شده اند. بقایای پنهان شده اند. تصاویر معنوی مردم که به طور فزاینده ای در عکس های هوایی نشان داده می شوند از بین رفته اند و بیش از 2000 مورد از این ویرانه ها فقط در انگلیس ثبت شده است. در آلمانی کلمه Dorfwustungen برای روستاهای متروک نیز به کار می رود. کم اهمیت نیست. حداقل دویست سال جمعیت شهر و مناطق دیگر به 1300 نفر برسد.»

انتهای پیام/