کشف گنج دوهزار ساله ولز
پانزده سکه‌ای که توسط جویندگان آماتور و به وسیلۀ فلزیاب در فاصلۀ جولای ۲۰۲۱ تا مارس ۲۰۲۲ در منطقۀ لیانگود ولز کشف شده بودند، این هفته توسط مقامات قانونی ارشد شمال ولز به طور رسمی به عنوان «گنجینه» اعلام شدند.
هنگام مطالعه این موضوع ناخداگاه به یاد دریاچه ۱۲۰۰۰ساله ترکیه به نام نادر افتادم به طمع یافتن گنج آنرا خوشکاندند این دریاچه از شگفتی های ترکیه هست که با تور وان ترکیه میتوان از این دریاچه باشکوه و قدمت طولانی آن لذت برد،در ادامه به ماجرای گنج ولز میپردازیم با ما همراه باشید.
لوید رابِرتز، که دو سکه‌ی نخست را پیدا کرده است، گفت این کشف، «شماره یک» در فهرست آرزو‌های من بود! هیچ‌وقت انتظار نداشتم در واقعیت یکی از آن‌ها را پیدا کنم، چه رسد به اینکه در همین منطقۀ خودمان آن را پیدا کنم؛ می‌توانید شوکه شدن، خوشحالی و تعجب من را تصور کنید از یافتن این گنجینه‌ی زیبا؟»
نقش و نگار‌های روی سکه‌ها بسیار خاص و منحصر به فرد هستند و اشکال پیچیده‌ای را که ظاهرا نماد‌های گوناگون هستند در کنار هم و در ترکیب‌هایی چشمگیر به نمایش گذاشته‌اند.
آقای رابرتز به همراه دوستش پیتر کاکتون در مجموع پنج سکه کشف کردند و ۱۰ سکه باقی‌مانده توسط تیم واتسون پیدا شد که همه در گوشه‌ی یک مزرعه پراکنده شده بودند. آن‌ها یافته‌هایشان را به یک نهاد قانونی که مسئول یافته‌های باستانی است گزارش کردند. آقای رابرتز میگوید: «ما فقط در محل نشستیم، یک قهوه خوردیم و تجسم کردیم محیط پیرامون ما و زندگی مردم ۲۰۰۰ سال پیش چگونه بوده است. من در زمینه فلزیابی نسبتاً تازه‌کار هستم. در دوران قرنطینه بود که پدرم مرا تشویق کرد آن را امتحان کنم. من چند بار در این مزرعه گشت زده بودم و علاقه زیادی پیدا نکرده بودم، اما ورق برگشت و یک روز عصر به معنای واقعی کلمه طلا پیدا کردم.»
سیوان دشت میگوید در سپتامبر ۲۰۲۱ از سایت بازدید کرد و به دنبال سرنخ‌هایی درباره دلیل دفن سکه‌ها بود. شان دِربی، باستان‌شناس میگوید: «این گنجینه نمونه‌ی فوق‌العاده‌ای از چشم‌انداز غنی باستان‌شناسی است که در شمال‌غربی ولز وجود دارد. محوطۀ پیرامون این یافته به ما هیچ سرنخی در مورد منشاء آن نمی‌دهد، اما مکان کشف آن در منطقه‌ای است که با گذشته‌ی پیش از تاریخ و اوایل روم شناخته‌شده است.»
این سکه‌ها بین سال‌های ۶۰ تا ۲۰ قبل از میلاد در سه ضرابخانه‌ی مختلف در منطقه‌ی فعلی لینکُلنشایِر ضرب شده‌اند. آن‌ها را به قبیله‌ی کوریلتاوی نسبت می‌دهند که اواخر عصر آهن در منطقه‌ی جغرافیایی میدلَندز شرقی مدرن ساکن بودند. قبایل عصر آهن ساکن ولز معمولا سکه‌های خودشان را نمی‌ساختند و به ندرت از سکه‌های قبایل دیگر استفاده می‌کردند، بنابراین یافته‌های این دوره نادر است.
ایان جونز، مدیر مجموعه‌های ساختمانی موزه‌ی اوُرییِل موُن در منطقۀ انگلیسی این کشف را خبر هیجان‌انگیزی توصیف کرد و گفت: «این سکه‌ها از اهمیت ملی برخوردار هستند و ما مشتاقیم که آن‌ها را برای کلکسیون موزه انگلسی خریداری کنیم و در معرض دید عموم قرار دهیم.»