لیست نگهدارنده های مورد استفاده در تولید مواد غذایی بسته بندی شده

در دنیای امروز مواد غذایی بسته‌بندی‌شده بخش مهمی از رژیم غذایی انسان‌ها را تشکیل می‌دهند و راحتی و تنوع زیادی را فراهم می‌کنند. با این حال افزایش عمر ماندگاری و حفظ کیفیت و ایمنی این محصولات در طول تولید حمل‌ونقل و نگهداری چالش‌های جدی ایجاد می‌کند. در این میان نقش مواد اولیه صنایع غذایی به‌ویژه نگهدارنده‌ها بسیار کلیدی است. نگهدارنده‌ها موادی هستند که به مواد غذایی اضافه می‌شوند تا از فساد ناشی از میکروارگانیسم‌ها (مانند باکتری کپک و مخمر) یا فرآیندهای شیمیایی (مانند اکسیداسیون) جلوگیری کنند یا آن را به تأخیر بیندازند. استفاده از این مواد اولیه صنایع غذایی به تولیدکنندگان امکان می‌دهد محصولات را برای مدت طولانی‌تر نگهداری و توزیع کنند ضایعات را کاهش دهند و ایمنی و کیفیت محصول را تا زمان مصرف تضمین نمایند1.

نگهدارنده‌ها به دو دسته شیمیایی (مانند سوربات‌ها بنزوات‌ها نیتریت‌ها سولفیت‌ها آنتی‌اکسیدان‌هایی چون BHA و BHT) و طبیعی (مانند اسیدهای آلی عصاره‌های گیاهی و مواد حاصل از تخمیر مثل نیسین) تقسیم می‌شوند. هرکدام از این مواد اولیه صنایع غذایی کاربرد و مکانیسم اثر خاصی دارند؛ برخی با مهار رشد میکروارگانیسم‌ها و برخی با جلوگیری از اکسیداسیون چربی‌ها و حفظ رنگ و طعم محصول عمل می‌کنند.

استفاده از نگهدارنده‌ها تحت نظارت سازمان‌های بهداشتی و بر اساس استانداردهای بین‌المللی انجام می‌شود و باید روی برچسب محصول ذکر شوند. با توسعه فناوری‌های نوین مانند بسته‌بندی فعال و هوشمند و افزایش تمایل به استفاده از مواد طبیعی آینده صنایع غذایی به سمت افزایش ماندگاری با حداقل افزودنی‌های شیمیایی پیش می‌رود. در نهایت انتخاب و استفاده صحیح از مواد اولیه صنایع غذایی به ویژه نگهدارنده‌ها ضامن سلامت کیفیت و ایمنی مواد غذایی بسته‌بندی‌شده است

لیست نگهدارنده های مورد استفاده در تولید مواد غذایی بسته بندی شده

در دنیای امروز مواد غذایی بسته بندی شده بخش جدایی ناپذیری از رژیم غذایی ما را تشکیل می دهند. این محصولات راحتی دسترسی و تنوع بی نظیری را ارائه می دهند. با این حال افزایش عمر ماندگاری و حفظ کیفیت و ایمنی این محصولات در طول فرآیند تولید حمل ونقل نگهداری و عرضه چالش بزرگی است. اینجا است که نقش نگهدارنده ها پررنگ می شود.

نگهدارنده ها موادی هستند که به مواد غذایی اضافه می شوند تا از فساد ناشی از میکروارگانیسم ها (مانند باکتری ها کپک ها و مخمرها) یا فرآیندهای شیمیایی (مانند اکسیداسیون) جلوگیری کرده یا آن را به تاخیر بیندازند. استفاده از نگهدارنده ها به تولیدکنندگان این امکان را می دهد که محصولات را برای مدت طولانی تری نگهداری و توزیع کنند ضایعات غذا را کاهش دهند و اطمینان حاصل کنند که محصول در زمان مصرف برای مصرف کننده ایمن و باکیفیت است. درک انواع نگهدارنده ها کاربردهای آن ها و ملاحظات ایمنی مرتبط با آن ها برای مصرف کنندگان و متخصصان صنایع غذایی اهمیت حیاتی دارد.

چرا از نگهدارنده ها در مواد غذایی استفاده می شود؟

استفاده از نگهدارنده ها در صنایع غذایی دلایل متعددی دارد که همگی در راستای افزایش ایمنی و بهبود دسترسی به غذا هستند. اصلی ترین دلایل عبارتند از:

• افزایش عمر ماندگاری: جلوگیری از رشد میکروارگانیسم های عامل فساد باعث می شود محصولات برای مدت طولانی تری قابل مصرف باقی بمانند.
• حفظ ایمنی مواد غذایی: برخی میکروارگانیسم ها مانند کلستریدیوم بوتولینوم می توانند سموم خطرناکی تولید کنند. نگهدارنده ها با مهار رشد این پاتوژن ها خطر مسمومیت غذایی را به شدت کاهش می دهند.
• حفظ کیفیت حسی: نگهدارنده ها به حفظ رنگ طعم بافت و بوی مطلوب محصول در طول زمان کمک می کنند و از تغییرات نامطلوب ناشی از فساد یا اکسیداسیون جلوگیری می نمایند.
• کاهش ضایعات غذا: با افزایش عمر ماندگاری حجم مواد غذایی که پیش از مصرف فاسد و دور ریخته می شوند به طور چشمگیری کاهش می یابد.
• تسهیل توزیع در مقیاس بزرگ: امکان حمل ونقل محصولات به مناطق دوردست بدون نگرانی از فساد سریع دسترسی به انواع غذاها را برای جمعیت های بیشتری فراهم می کند.

انواع نگهدارنده ها در صنایع غذایی

نگهدارنده ها را می توان بر اساس منشا یا مکانیسم عملشان دسته بندی کرد. به طور کلی دو دسته اصلی نگهدارنده ها شامل نگهدارنده های شیمیایی و نگهدارنده های طبیعی وجود دارند.

نگهدارنده های شیمیایی

این دسته شامل ترکیباتی است که به صورت مصنوعی تولید می شوند یا از منابع طبیعی استخراج و سپس خالص سازی می شوند. آن ها اغلب در غلظت های پایین مؤثر هستند و طیف وسیعی از میکروارگانیسم ها یا واکنش های شیمیایی را هدف قرار می دهند.

نگهدارنده های ضد میکروبی شیمیایی

این نگهدارنده ها با هدف مهار رشد باکتری ها کپک ها و مخمرها به مواد غذایی اضافه می شوند. مکانیسم عمل آن ها متفاوت است و می تواند شامل آسیب به دیواره سلولی اختلال در متابولیسم یا تداخل در فرآیندهای ژنتیکی میکروارگانیسم ها باشد.

• سوربات ها (Sorbates): مانند سوربات پتاسیم و سوربات کلسیم. این نگهدارنده ها به ویژه در برابر کپک ها و مخمرها مؤثر هستند و در محصولاتی مانند پنیر محصولات پخته شده نوشابه ها و میوه های خشک استفاده می شوند. مکانیسم عمل آن ها شامل تداخل در آنزیم های میکروارگانیسم ها است.
• بنزوات ها (Benzoates): مانند بنزوات سدیم و بنزوات پتاسیم. این نگهدارنده ها در محیط های اسیدی فعال تر هستند و در نوشابه ها آبمیوه ها ترشی جات و سس ها کاربرد دارند. آن ها با اختلال در عملکرد سلولی میکروارگانیسم ها به ویژه در محیط های با pH پایین عمل می کنند.
• نیتریت ها و نیترات ها (Nitrites and Nitrates): مانند نیتریت سدیم و نیترات سدیم. این نگهدارنده ها به طور عمده در فرآورده های گوشتی عمل آوری شده (مانند سوسیس کالباس ژامبون) استفاده می شوند. نقش اصلی آن ها جلوگیری از رشد باکتری خطرناک کلستریدیوم بوتولینوم و همچنین کمک به حفظ رنگ قرمز گوشت و ایجاد طعم خاص است. نیترات ها در بدن یا در محصول به نیتریت تبدیل می شوند.
• سولفیت ها (Sulfites): مانند متابی سولفیت سدیم و دی اکسید گوگرد. این نگهدارنده ها به عنوان عوامل ضد میکروبی و همچنین آنتی اکسیدان عمل می کنند. آن ها در میوه های خشک شراب آبمیوه های خاص و محصولات سیب زمینی فرآوری شده استفاده می شوند. سولفیت ها می توانند در افراد حساس به ویژه مبتلایان به آسم واکنش های آلرژیک ایجاد کنند.
• پارابن ها (Parabens): مانند متیل پارابن و پروپیل پارابن. این نگهدارنده ها در گذشته در طیف وسیعی از محصولات غذایی استفاده می شدند اما به دلیل نگرانی های ایمنی استفاده از آن ها در بسیاری از کشورها محدود یا ممنوع شده است. آن ها در برابر کپک ها و مخمرها مؤثر بودند.
• پروپیونات ها (Propionates): مانند پروپیونات کلسیم و پروپیونات سدیم. این نگهدارنده ها به ویژه در برابر کپک ها مؤثر هستند و عمدتاً در محصولات نان و شیرینی پزی برای جلوگیری از کپک زدن استفاده می شوند. آن ها با مهار فعالیت آنزیمی در کپک ها عمل می کنند.

نگهدارنده های آنتی اکسیدان شیمیایی

این نگهدارنده ها از اکسیداسیون چربی ها و روغن ها جلوگیری می کنند. اکسیداسیون باعث ترشیدگی (رانسیته شدن) محصول تغییر رنگ و از دست دادن ویتامین های محلول در چربی می شود.

• BHA (بوتیلهیدروکسی آنیزول) و BHT (بوتیلهیدروکسی تولوئن): این ترکیبات فنلی مصنوعی از اکسیداسیون چربی ها در محصولاتی مانند روغن ها چربی ها غلات صبحانه آدامس و برخی فرآورده های گوشتی جلوگیری می کنند. آن ها با از بین بردن رادیکال های آزاد که فرآیند اکسیداسیون را آغاز می کنند عمل می کنند.
• TBHQ (ترشیو بوتیلهیدروکینون): آنتی اکسیدان مؤثر دیگری که در روغن های خوراکی و چربی ها استفاده می شود و مقاومت خوبی در برابر حرارت دارد.

نگهدارنده های طبیعی

این دسته شامل ترکیباتی است که به طور طبیعی در گیاهان حیوانات یا میکروارگانیسم ها یافت می شوند و خاصیت نگهدارندگی دارند یا محصول فرآیندهای طبیعی مانند تخمیر هستند.

اسیدهای آلی

بسیاری از اسیدهای آلی به طور طبیعی در غذاها وجود دارند یا در نتیجه فرآیندهای تخمیر تولید می شوند و می توانند به عنوان نگهدارنده عمل کنند. مکانیسم آن ها اغلب شامل کاهش pH محیط و همچنین ورود به سلول میکروارگانیسم و اختلال در عملکرد آن است.

• اسید استیک (Acetic Acid): جزء اصلی سرکه. به طور گسترده در ترشی جات سس ها و چاشنی ها برای کنترل رشد باکتری ها و مخمرها استفاده می شود.
• اسید لاکتیک (Lactic Acid): تولید شده در فرآیند تخمیر لاکتیکی (مانند ماست پنیر کلم ترش). به عنوان نگهدارنده و عامل تنظیم کننده اسیدیته در بسیاری از محصولات غذایی کاربرد دارد.
• اسید سیتریک (Citric Acid): به طور طبیعی در مرکبات یافت می شود. عمدتاً به عنوان تنظیم کننده اسیدیته و عامل کیلیت کننده (که فلزات را متصل کرده و از اکسیداسیون جلوگیری می کند) استفاده می شود اما خاصیت ضد میکروبی ضعیفی نیز دارد.

عصاره های گیاهی

برخی گیاهان حاوی ترکیباتی با خواص ضد میکروبی یا آنتی اکسیدانی هستند که می توانند به عنوان نگهدارنده طبیعی مورد استفاده قرار گیرند.

• عصاره رزماری (Rosemary Extract): حاوی ترکیبات فنلی با خاصیت آنتی اکسیدانی قوی است و می تواند جایگزینی برای آنتی اکسیدان های سنتزی مانند BHA/BHT باشد. در روغن ها چربی ها و فرآورده های گوشتی استفاده می شود.
• عصاره پونه کوهی (Oregano Extract): حاوی کارواکرول و تیمول با خواص ضد میکروبی قوی است.
• عصاره چای سبز (Green Tea Extract): حاوی کاتچین ها با خاصیت آنتی اکسیدانی.

مواد حاصل از تخمیر

برخی میکروارگانیسم ها در فرآیندهای تخمیر ترکیباتی با خواص ضد میکروبی تولید می کنند که می توانند به عنوان نگهدارنده طبیعی استفاده شوند.

• نیسین (Nisin): یک باکتریوسین (پروتئین ضد باکتری) است که توسط سویه های خاصی از باکتری لاکتوکوکوس لاکتیس تولید می شود. نیسین در برابر طیف وسیعی از باکتری های گرم مثبت به ویژه باکتری های ایجادکننده اسپور مانند کلستریدیوم و باسیلوس مؤثر است. در محصولاتی مانند پنیر فرآوری شده لبنیات کنسروها و فرآورده های گوشتی استفاده می شود.

مکانیسم عمل نگهدارنده های رایج

درک چگونگی عملکرد نگهدارنده ها به ما کمک می کند تا اثربخشی آن ها در حفظ مواد غذایی را بهتر درک کنیم. مکانیسم ها بسته به نوع نگهدارنده متفاوت است:

سوربات ها و بنزوات ها

این اسیدهای آلی ضعیف در محیط های اسیدی (pH پایین) به شکل غیریونیزه خود تبدیل می شوند. در این شکل آن ها می توانند از غشای سلولی میکروارگانیسم ها عبور کرده و وارد سلول شوند. در داخل سلول که pH معمولاً خنثی تر است دوباره یونیزه می شوند. یون های تولید شده در داخل سلول فرآیندهای حیاتی میکروارگانیسم مانند تولید انرژی توسط آنزیم ها را مختل می کنند و در نتیجه رشد و تکثیر آن ها متوقف می شود.

نیتریت ها و نیترات ها

نیتریت ها در محیط اسیدی گوشت به اسید نیتروس تبدیل می شوند. اسید نیتروس سپس تجزیه شده و ترکیبات فعالی مانند اکسید نیتریک (NO) آزاد می کند. اکسید نیتریک با آنزیم های کلیدی در باکتری ها به ویژه آنزیم های موجود در سیستم تولید انرژی آن ها (مانند فریدوکسین در کلستریدیوم بوتولینوم) واکنش داده و آن ها را غیرفعال می کند. این مهار آنزیمی از رشد باکتری های خطرناک جلوگیری می کند. همچنین اکسید نیتریک با رنگدانه های گوشت (میوگلوبین) واکنش داده و رنگ قرمز یا صورتی پایدار ایجاد می کند و با خاصیت آنتی اکسیدانی خود از ترشیدگی جلوگیری می کند.

سولفیت ها

سولفیت ها در محلول آبی دی اکسید گوگرد (SO2) اسید سولفوروس (H2SO3) و یون های سولفیت (SO3²⁻) و بی سولفیت (HSO3⁻) را تشکیل می دهند. فرم غیریونیزه (SO2) می تواند وارد سلول میکروارگانیسم شود. در داخل سلول این ترکیبات می توانند با گروه های تیول (SH) در آنزیم ها و پروتئین های حیاتی واکنش داده و عملکرد آن ها را مختل کنند. این تداخل آنزیمی منجر به مهار رشد میکروارگانیسم ها می شود. همچنین سولفیت ها با اکسیژن واکنش داده و به عنوان آنتی اکسیدان عمل می کنند و از قهوه ای شدن آنزیمی در میوه ها و سبزیجات جلوگیری می کنند.

آنتی اکسیدان های رایج (مانند BHA, BHT, TBHQ)

این ترکیبات از نوع فنول های استخلافی هستند. آن ها با اهدای یک اتم هیدروژن به رادیکال های آزاد (که فرآیند اکسیداسیون را آغاز می کنند) رادیکال های آزاد را غیرفعال کرده و خود به رادیکال های پایدارتر تبدیل می شوند. این عمل باعث قطع زنجیره واکنش های رادیکالی اکسیداسیون می شود و از ترشیدگی چربی ها جلوگیری می کند. به این ترتیب عمر ماندگاری محصولات حاوی چربی افزایش می یابد.

مقررات و استانداردهای استفاده از نگهدارنده ها در مواد غذایی

استفاده از نگهدارنده ها در مواد غذایی تحت نظارت دقیق سازمان های بهداشتی و نظارتی در سراسر جهان قرار دارد. این سازمان ها بر اساس مطالعات علمی ایمنی هر نگهدارنده را ارزیابی کرده و حداکثر مقدار مجاز استفاده از آن ها در انواع مختلف مواد غذایی را تعیین می کنند.

نقش سازمان های نظارتی

سازمان هایی مانند سازمان غذا و دارو (FDA) در ایالات متحده سازمان ایمنی غذای اروپا (EFSA) و در ایران سازمان ملی استاندارد و سازمان غذا و دارو مسئول ارزیابی ایمنی افزودنی های غذایی از جمله نگهدارنده ها هستند. این سازمان ها بر اساس داده های سم شناسی تعیین می کنند که آیا یک نگهدارنده برای مصرف در مقادیر مشخص بی خطر است یا خیر. آن ها همچنین لیست نگهدارنده های مجاز را منتشر کرده و ممکن است استفاده از برخی نگهدارنده ها را محدود یا ممنوع کنند.

قوانین برچسب گذاری

بر اساس مقررات تولیدکنندگان موظف هستند تمام نگهدارنده های استفاده شده در محصول را در لیست ترکیبات روی برچسب بسته بندی ذکر کنند. معمولاً نگهدارنده ها با نام شیمیایی یا شماره E خود (سیستم کدگذاری اتحادیه اروپا برای افزودنی های غذایی) به همراه عملکردشان (مثلاً نگهدارنده) مشخص می شوند. این شفافیت به مصرف کنندگان امکان می دهد تا اطلاعات کافی در مورد محتویات محصول داشته باشند و در صورت داشتن حساسیت یا نگرانی از مصرف آن خودداری کنند.

ایمنی و نگرانی های مرتبط با نگهدارنده ها

با وجود اینکه نگهدارنده های مجاز توسط سازمان های نظارتی ایمن ارزیابی شده اند برخی نگرانی ها و بحث ها در مورد اثرات احتمالی آن ها بر سلامت وجود دارد. مهم است که این موضوعات را با دیدگاه علمی بررسی کرد.

حساسیت ها و عوارض احتمالی

برخی افراد ممکن است به نگهدارنده های خاصی حساسیت داشته باشند. به عنوان مثال سولفیت ها می توانند در افراد مبتلا به آسم واکنش های آلرژیک یا شبه آلرژیک (مانند مشکلات تنفسی) ایجاد کنند. بنزوات ها نیز در موارد نادر با تشدید علائم بیش فعالی در کودکان مرتبط دانسته شده اند اگرچه شواهد قطعی در این زمینه محدود است. آگاهی از این حساسیت ها و مطالعه دقیق برچسب محصولات برای افراد مستعد ضروری است.

بحث های پیرامون برخی نگهدارنده ها

برخی نگهدارنده ها مانند نیتریت ها به دلیل احتمال تشکیل نیتروزآمین ها (ترکیبات سرطان زا) در شرایط خاص (مانند پخت با دمای بالا در حضور آمین ها) مورد بحث بوده اند. با این حال استفاده از ویتامین C (اسکوربات) یا ویتامین E (توکوفرول) در فرآورده های گوشتی حاوی نیتریت می تواند به طور مؤثری از تشکیل نیتروزآمین ها جلوگیری کند. مطالعات علمی گسترده همچنان در حال بررسی ایمنی طولانی مدت و اثرات احتمالی مصرف نگهدارنده ها در مقادیر مجاز هستند.

نگهدارنده های طبیعی و رویکردهای نوین

با افزایش تمایل مصرف کنندگان به محصولات با برچسب تمیز (Clean Label) و نگرانی کمتر در مورد ترکیبات مصنوعی استفاده از نگهدارنده های طبیعی و توسعه فناوری های جایگزین مورد توجه فزاینده ای قرار گرفته است.

مزایا و معایب نگهدارنده های طبیعی

نگهدارنده های طبیعی اغلب از نظر مصرف کنندگان جذاب تر هستند و به عنوان سالم تر تلقی می شوند. آن ها می توانند از منابع گیاهی حیوانی یا میکروبی استخراج شوند. با این حال استفاده از آن ها ممکن است چالش هایی داشته باشد:

فناوری های جایگزین

علاوه بر نگهدارنده های طبیعی فناوری های جدیدی نیز برای افزایش عمر ماندگاری مواد غذایی بدون استفاده (یا با استفاده کمتر) از نگهدارنده های شیمیایی توسعه یافته اند:

• بسته بندی فعال (Active Packaging): موادی در بسته بندی گنجانده می شوند که با محصول یا محیط اطراف آن تعامل دارند مانند جاذب های اکسیژن برای جلوگیری از اکسیداسیون یا رطوبت گیرها.
• بسته بندی هوشمند (Intelligent Packaging): نشانگرهایی روی بسته بندی وجود دارند که وضعیت کیفیت محصول (مانند دما یا رشد میکروبی) را نشان می دهند.
• فناوری های فرآوری غیرحرارتی: مانند فرآوری با فشار بالا (HPP) میدان های الکتریکی پالسی (PEF) یا تابش. این روش ها می توانند میکروارگانیسم ها را غیرفعال کنند و در عین حال کیفیت تغذیه ای و حسی محصول را بهتر حفظ کنند.

ترکیبی از نگهدارنده های طبیعی فناوری های نوین و بهبود فرآیندهای بهداشتی در تولید و بسته بندی آینده ای را ترسیم می کند که در آن می توان عمر ماندگاری محصولات را افزایش داد و در عین حال به تقاضای مصرف کنندگان برای محصولات با حداقل افزودنی پاسخ داد.

لیست نگهدارنده های پرکاربرد و شماره E آن ها

برای شفافیت بیشتر در اینجا لیستی از برخی نگهدارنده های رایج مورد استفاده در مواد غذایی بسته بندی شده به همراه شماره E مربوطه آورده شده است. توجه داشته باشید که این لیست جامع نیست و مقررات ممکن است در کشورهای مختلف متفاوت باشد.

سوالات متداول (FAQ)

آیا همه نگهدارنده ها برای سلامتی مضر هستند؟

خیر. نگهدارنده های مجاز توسط سازمان های نظارتی بر اساس شواهد علمی ارزیابی شده و در مقادیر مجاز برای اکثر افراد بی خطر تلقی می شوند. نگرانی ها بیشتر مربوط به مصرف بیش از حد یا حساسیت های فردی است.

تفاوت نگهدارنده های طبیعی و شیمیایی چیست؟

تفاوت اصلی در منشا آن هاست. نگهدارنده های طبیعی از منابع زیستی (گیاهان میکروارگانیسم ها) به دست می آیند در حالی که نگهدارنده های شیمیایی اغلب سنتز می شوند. هر دو دسته برای استفاده در غذا باید ایمنی شان تأیید شود.

چگونه می توانم بفهمم یک محصول غذایی چه نگهدارنده هایی دارد؟

طبق مقررات تولیدکنندگان موظف هستند تمام نگهدارنده های استفاده شده را در لیست ترکیبات روی برچسب محصول ذکر کنند. نام شیمیایی یا شماره E آن ها معمولاً قید می شود.

آیا نگهدارنده ها بر ارزش غذایی مواد غذایی تأثیر می گذارند؟

به طور کلی نگهدارنده ها در غلظت های مجاز تأثیر قابل توجهی بر ارزش غذایی کلان (پروتئین چربی کربوهیدرات) ندارند. برخی آنتی اکسیدان ها حتی می توانند به حفظ ویتامین های حساس به اکسیداسیون کمک کنند.

آیا استفاده از نگهدارنده ها در غذای کودک مجاز است؟

مقررات مربوط به افزودنی ها در غذای کودک بسیار سخت گیرانه تر است. لیست نگهدارنده های مجاز برای غذای کودک بسیار محدودتر از غذای بزرگسالان است و تنها مواردی که ایمنی آن ها به طور کامل تأیید شده مجاز هستند.

آیا نگهدارنده ها می توانند باعث آلرژی شوند؟

بله برخی نگهدارنده ها مانند سولفیت ها می توانند در افراد حساس به ویژه مبتلایان به آسم واکنش های آلرژیک یا شبه آلرژیک ایجاد کنند. اگر سابقه حساسیت دارید مطالعه برچسب محصول ضروری است.

هدف از شماره E در کنار نام نگهدارنده ها چیست؟

شماره E یک سیستم کدگذاری استاندارد اروپایی برای افزودنی های غذایی است. این شماره ها به شناسایی آسان و بین المللی افزودنی ها کمک می کنند و نشان می دهند که ماده مورد نظر برای استفاده در مواد غذایی در اتحادیه اروپا تأیید شده است.

آیا محصولات بدون نگهدارنده عمر ماندگاری کمتری دارند؟

بله به طور کلی محصولاتی که حاوی نگهدارنده نیستند (یا از نگهدارنده های طبیعی با اثربخشی کمتر استفاده می کنند) عمر ماندگاری کوتاه تری دارند و نیاز به شرایط نگهداری خاصی (مانند یخچال) دارند تا از فساد سریع جلوگیری شود.

آیا نگهدارنده ها فقط برای جلوگیری از رشد میکروب ها استفاده می شوند؟

خیر نگهدارنده ها دو نقش اصلی دارند: جلوگیری از رشد میکروارگانیسم ها (ضد میکروبی) و جلوگیری از فرآیندهای شیمیایی مانند اکسیداسیون (آنتی اکسیدان). برخی نگهدارنده ها هر دو نقش را ایفا می کنند.

آیا می توان از نگهدارنده های خانگی مانند نمک و شکر به جای نگهدارنده های صنعتی استفاده کرد؟

نمک و شکر نیز در غلظت های بالا به روش های سنتی به عنوان نگهدارنده عمل می کنند (با کاهش فعالیت آبی). نگهدارنده های صنعتی امکان حفظ مواد غذایی در غلظت های پایین تر و با حفظ بیشتر کیفیت اصلی محصول را فراهم می کنند.

منبع : شیمی صنعت مرجع مواد شیمیایی