روند کاهشی بروز سالک در کشور طی ۱۴۰۱ / مهم‌ترین کانون‌های شناخته‌ شده بیماری

به گزارش شیمیشیدر نوع زئونوز بزاق (روستایی و مرطوب) مخزن آن موش است که توسط ناقل پشه منتقل می شود و در نوع آنتروپونتیک بزاق (شهری و خشک) مخزن افراد بیمار است. به طور کلی این بیماری در مراکز مختلف کشور در مناطق ۱۹ استان کشور بومی است.

بر اساس آمار دفتر مدیریت بیماری های واگیر وزارت بهداشت، روند بروز بیماری در دوره زمانی 1386-1356 به طور کلی سینوسی بوده و هر 2 تا 3 سال یکبار شاهد افزایش و کاهش موارد ابتلا به این بیماری بوده ایم. بیماری؛ در مجموع تعداد متقاضیان به ازای هر 100000 نفر در این سال های مذکور از 29 نفر به 37 نفر افزایش یافته است. با اقدامات انجام شده و پیگیری های دقیق، روند این بیماری تغییر کرد و پس از سال 1385 شاهد روند کاهشی آن بودیم. بنابراین در سال 1401 به حداقل 15 مورد در هر 100000 نفر رسید.

قبل از سال 1385، امکان انتقال در مراکز بومی بیماری و سایر مناطق کشور، ساخت و ساز شهرک ها و مجموعه های ورزشی، گسترش و توسعه شهرها و تخریب محوطه های باستانی، جابجایی جمعیت، عوامل غیرطبیعی. از جمله زلزله بم و کرماشان، عدم توجه به شرایط اقلیمی و بهداشت محیط و ارزیابی چاه ها و ناقلان بیماری ها در این افزایش بیماری ها موثر بود.

حوزه های کنونی انتقال بیماری در کشور با تحقیقات انجام شده بر روی ناقلین و مخازن و عوامل بیماری زا توسط دانشکده های بهداشت و پزشکی سراسر کشور به ویژه دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران به طور ویژه مورد بررسی قرار گرفته است. البته مناطقی نیز وجود دارد که باید در مورد ناقلین، مخازن و عوامل بیماریزا تحقیقات بیشتری انجام شود.

بر اساس اعلام دفتر مدیریت بیماری‌های عفونی وزارت بهداشت، مهم‌ترین کانون‌های بیماری سالک با نوع شناخته شده «آنتروپونتیک» کرمان، بم و مشهد هستند. البته نوع «آنتروپونتیک» در نیشابور، قم، شیراز، یزد، سبزوار و پل دوکستر شناسایی شده و در سایر مناطق کشور جدا شده است.

مهمترین کانون های نوع روستایی و مرطوب این بیماری در استان های اصفهان، فارس جنوبی، سمنان، خراسان رضوی، خراسان شمالی و خراسان جنوبی، گلستان، خوزستان، ایلام، بوشهر، هرمزگان و یزد است.

مهمترین اقدامات انجام شده برای کنترل این بیماری قبل از سال 1385 عمدتاً مبتنی بر کنترل ناقلین در مناطق شهری، برنامه مبارزه با مین با استفاده از روش حریصانه، آموزش مردم، استفاده از پشه بند و غیره بوده است. بوده است. پس از سال 1385 با تغییر برنامه مراقبت و کنترل بیماری ها، شاهد گرایش به کاهش ابتلا به بیماری ها، اقداماتی مانند گوش دادن به تشخیص و درمان بیماری ها به ویژه در نوع شهری، ارتقای سطح آگاهی و آموزش مردم بودیم. . بیماران برای پوشاندن زخم‌ها، مبارزه جدی‌تر با ذخایر برای کنترل بیماری در مناطق بومی و جلوگیری از سرایت آن به سایر مناطق از طریق کنترل پشه‌ها و بهبود محیط زندگی جامعه و هماهنگی با دستگاه‌های ذیربط گرفته شده‌اند. موثر هستند. کنترل بیماری.

انتهای پیام