اتفاقی عجیب در لبه منظومه شمسی در حال رخ دادن است

به گزارش Clear Report، درست در حوالی هالووین، دانشمندان اتفاقی ترسناک و عجیب را در لبه منظومه شمسی کشف کردند، هلیوپوز که مرز بین Horsphere یا Heliosphere است. ) و فضای متوسط ​​و عمیق بین ستاره ای (مواد بین ستاره ای)، به نظر می رسد منحرف شده است و زوایای مورب غیرمنتظره ای ایجاد می کند.

به گفته اسپیس، هلیوپوز بخشی از منظومه شمسی است که در معرض ذرات و یون های اعماق فضا قرار می گیرد. هلیوپوز مرز هلیوسفر یا ناحیه کروی اطراف خورشید است. هلیوپوز پر از میدان های مغناطیسی خورشیدی و باد خورشیدی است که از پروتون ها و الکترون ها تشکیل شده است.

هلیوسفر ناحیه ای حباب مانند است که باد خورشیدی را در خود جای داده است. Horspehr کل منظومه شمسی و میدان مغناطیسی خورشید را در بر می گیرد که کیلومترها فراتر از مدار پلوتون است. پلاسمای پرتاب شده از خورشید (طوفان های خورشیدی) این حباب را در برابر فشار گازهای بین ستاره ای، هیدروژن مولکولی و هلیوم که در سراسر کهکشان راه شیری پخش شده اند، ایجاد و حفظ می کند.

جریان باد خورشیدی از خورشید شروع می شود و به سرعت به سمت منطقه شوک پایانی حرکت می کند تا زمانی که با رسیدن به این منطقه ناگهان کند می شود. منطقه ای که پس از شوک باقی مانده است به نام هلیوشث شناخته می شود. لوب خورشیدی یک ناحیه میانی است که مرز بیرونی آن مرز هلیوسفر است. به مرز هلیوسفر هلیوپوز نیز می گویند.

شکل کلی حباب هلیوسفر به دلیل فشار و چگالی گازهایی که منظومه شمسی از آن عبور می کند و همچنین روز به روز تغییر می کند، یک کره کامل نیست. فقدان داده ها و ماهیت بکر و ناشناخته این مناطق منجر به ایجاد نظریه های بسیاری برای مدل سازی این مناطق شده است.

البته، این مفهوم کلی که هلیوپوز تغییر شکل می دهد، جدید نیست. در دهه گذشته، محققان متوجه شده اند که هلیوپوز واقعی نیست. آنها این کشف را با استفاده از داده های Voyager 1 و Voyager 2 انجام دادند. هر دو فضاپیما به همراه ماهواره مرزهای بین ستاره ای ناسا (IBEX) تنها فضاپیماهایی هستند که هلیوسفر را ترک می کنند.

کاوشگر مرزهای بین ستاره ای ناسا (IBEX) توزیع اتم های خنثی پرانرژی (ENAs) را که هنگام برخورد باد خورشیدی و محیط بین ستاره ای ایجاد می شوند، مطالعه می کند.

اریک زیرنشتاین، فیزیکدان فضایی در دانشگاه پرینستون می گوید: فضاپیمای وویجر تنها اندازه گیری مستقیم و در محل این مرزها را ارائه می دهد، اما فقط در یک نقطه از فضا و زمان، و IBEX به سازماندهی این داده ها کمک می کند.

دانشمندان از این داده ها برای ایجاد مدل هایی استفاده کرده اند که چگونگی تغییر هلیوپوز را پیش بینی می کند. به طور خلاصه، باد خورشیدی و محیط بین ستاره ای یکدیگر را فشار داده و می کشند تا مرزی همیشه جاری ایجاد کنند.

تحقیقات اخیر در مورد هلیوپوز داده هایی را نشان داده است که با یافته های قبلی در تناقض است. در طی یک دوره چند ماهه در سال 2014، ماهواره IBEX نوری از اتم های خنثی پرانرژی یا ENA را ثبت کرد که نشان دهنده عدم تقارن در هلیوپوز است و تیم بعداً دریافت که این عدم تقارن با مدل ها مطابقت ندارد.

علاوه بر این، دانشمندانی که داده‌های مأموریت‌های وویجر 1 و وویجر 2 را مطالعه کردند، دریافتند که هلیوپوز در مدت زمان بسیار کوتاهی به‌طور چشمگیری تغییر کرده است. این به توضیح این موضوع کمک می کند که چرا بین ورودی های بین ستاره ای این دو کاوشگر، که به ترتیب در سال های 2012 و 2018 اتفاق افتاد، چنین شکاف بزرگی وجود دارد. اما این نوع حرکت هلیوپوز نیز با این مدل ها در تضاد است.

در نهایت، در مقاله ای که در مجله Nature Astronomy منتشر شد، محققان این تفاوت ها را «غافلگیرکننده و بالقوه بحث برانگیز» توصیف کردند.

زیرنشتاین گفت که دانشمندان قصد دارند به مطالعه هلیوپوز ادامه دهند، به این امید که بینش بیشتری از نقشه برداری و شتاب بین ستاره ای ناسا (MAP) به دست آورند، یک ماهواره جدید و پیشرفته که می تواند ENA ها را شناسایی و مکان یابی کند. در سال 2025 راه اندازی خواهد شد.

دانشمندان می گویند تا آن زمان، ما فقط می توانیم در مورد وقوع این پدیده معنوی در اعماق منظومه شمسی حدس بزنیم.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان