کشف یک سنگ ،تاریخ حیات اولیه را ۳۰۰ میلیون سال به عقب برد

محققان قبلاً ساختارهای کوچک، رشته ای و لوله ای را در سنگ ها یافته بودند، اما به نظر می رسید که این ساختارها توسط باکتری ها ایجاد شده اند. با این حال، همه دانشمندان با وجود این ساختارهای بیولوژیکی موافق نیستند.

اکنون پس از تحقیقات بیشتر، محققان دانشگاه کالج لندن ساختار بسیار بزرگتر و پیچیده تری را در داخل یک صخره کشف کرده اند که ساختاری ستون مانند با شاخه های موازی در یک طرف به طول حدود یک سانتی متر است.

به گفته محققان، اگرچه ممکن است برخی از ساختارها به دلیل واکنش های شیمیایی منظم ایجاد شده باشند، اما ساختار ستون مانند با شاخه های موازی به احتمال زیاد منشأ بیولوژیکی دارد، زیرا ساختاری مانند آنها به دلیل واکنش های شیمیایی ایجاد نشده است.

اولین شواهد شناخته شده از حیات بر روی زمین تاکنون از یک سنگ 3.46 میلیارد ساله در غرب استرالیا که حاوی فسیل های میکروسکوپی شبیه کرم است، پدیدار شده است.

دکتر. زمین دانشمندان بود. این بدان معناست که زندگی می تواند 300 میلیون سال پس از ایجاد زمین آغاز شود. از نظر زمین شناسی، این فرآیند بسیار سریع است و مانند چرخش خورشید به دور کهکشان ما است.

محققان همچنین شواهدی از نحوه دریافت انرژی باکتری ها به روش های مختلف پیدا کردند. آنها محصولات شیمیایی معدنی را در سنگ پیدا کردند که با میکروب های باستانی متشکل از آهن، گوگرد و احتمالاً دی اکسید کربن سازگار بودند که به شکلی از فتوسنتز بدون اکسیژن در نور دریافت می کنند و زندگی می کنند.

نتایج این اکتشافات جدید حاکی از آن است که ممکن است در ابتدای زمین انواع مختلفی از حیات میکروبی وجود داشته باشد. حضور آنها بر احتمال وجود حیات فرازمینی نیز تأثیر دارد.

در این مطالعه، محققان سنگ های کمربند را در برج صف نووآگیتوک (NSB) ساخته شده توسط Dr.

کمربند فلات نواگیتوک قبلا بخشی از بستر دریا بوده است و از این رو برخی از قدیمی‌ترین سنگ‌های مسکونی شناخته شده روی زمین تخمین زده می‌شوند که نزدیک به یک سیستم منافذ هیدروترمال باشند. این زمین است که از نظر زمین شناسی، آب های اطراف را گرم می کند.

محققان این سنگ را به اندازه کاغذ (100 میکرون) برش دادند تا ساختارهای فسیل مانند ساخته شده از هماتیت و نوعی اکسید آهن ساخته شده از کوارتز را از نزدیک ببینند.

ضخامت این سنگ دو برابر سنگ های قبلی بود که توسط محققان کاوش شده بود و به محققان اجازه می داد ساختارهای هماتیت بزرگتری را ببینند.

آنها این ساختارها و اجزا را با فسیل‌های جدیدتر و همچنین با باکتری‌های اکسیدکننده آهن در نزدیکی سیستم‌های حافظه مدرن مقایسه کردند.

این تیم علاوه بر تجزیه و تحلیل نمونه‌های سنگ در زیر نورهای مختلف و میکروسکوپ‌های رامان (که پراکندگی نور را اندازه‌گیری می‌کند)، از قطعات سنگ برای گرفتن هزاران تصویر با استفاده از دو تکنیک تصویربرداری با وضوح بالا با استفاده از یک ابر رایانه استفاده کردند. به صورت دیجیتالی بازسازی شد.

روش اول میکرو سی تی یا میکروتوموگرافی بود که از اشعه ایکس برای یافتن هماتیت در داخل سنگ ها استفاده می کرد. روش دوم یک پرتو یون متمرکز بود که قطعاتی از سنگ‌های 200 نانومتری را با یک میکروسکوپ الکترونی در هر بخش بررسی می‌کرد. هر دو تکنیک همچنین مجموعه ای از تصاویر را تولید کردند که برای ایجاد مدل های سه بعدی با اهداف مختلف استفاده شد.

محققان در تحقیقات خود به این نتیجه رسیده اند که ساختارهای هماتیت نمی توانند برای میلیاردها سال با چرخش و دگرگونی تشکیل شوند.

آنها خاطرنشان کردند که این ساختارها در کوارتز کوچکتر (کمتر تحت تأثیر دگرگونی) بهتر از کوارتز بزرگ (جایی که دگرگونی بیشتری سپری شده است) حفظ می شوند.

محققان همچنین سطح عناصر کمیاب در سنگ‌ها را بررسی کردند و دریافتند که چهره‌های آن‌ها شبیه به سایر سنگ‌های باستانی است. این تایید می کند که این پرتوهای زیردریایی به اندازه سنگ های آتشفشانی اطرافشان قدمت دارند.